در این کتاب و کتاب های دیگر می بینم که اقوام هند و اروپایی پس از مهاجرت های بزرگ خویش از اوراسیا به اکناف آسیا و اروپا همراه با زبان و فرهنگ و آیین خود سیستم نام گذاری جغرافیایی کهن خود را نیز به هر جا که رفتند بردند و برخلاف امروز در هیچ جا با مقاومت و تعصبی متقابل روبه رو نشدند. یا مشاهده می کنیم که طوایفی از شاخه بالقوه ایرانی آریایی یکی موسوم به ماد و دیگر موسوم به پارس نخست اولی دومی را مقهور و تحت سلطه در آورد و سپس دومی قیام کرد و اولی را زیر اطاعت کشید و در این دو مرحله نام عمومی کشور و امپراتوری این دو طایفه هم زبان متفاوت بود یا دیدیم که پس از ضعف حکومت پارس یا هخامنشی، وقتی که آن انسجام لازم در مقابل اسکندر مقدونی وجود نداشت، سرزمین های هخامنشی یکی پس از دیگری تسلیم مهاجمان شدند و این امر پس از قتل آخرین شاه هخامنشی به دست دو تن از سردارانش، با چنان سرعتی انجام گرفت که در سال های اخیر عده ای اصولا منکر حمله اسکندر به ایران شده اند و آن را افسانه ای می پندارند.
کتاب ایران نامک
هرمس