هنر گل و مرغ در نقاشی ایرانی سابقه ای هزار ساله دارد؛ ولی از زمان صفویه استاد رضا عباسی کاشانی با نگاه خاص خود به این دو مخلوق توانست پا به گذار این سبک باشد و نگاهی جدید در این هنر به وجود آورد. بعد از ایشان فرزندش شفیع عباسی و دیگر هنرمندان آن زمان این راه را ادامه دادند تا زمانی که در دوران زندیه و قاجار به کمال آراستگی رسید نگاه عارفانه این هنرمندان به گل و مرغ بر جلدهای ،قرآن کتابهای شاعران و داستانهای عاشقانه به خوبی نشان داده شده است.
وقتی به گل و پرنده خیره میشویم و جزء به جزء یا نگاهی موشکافانه در آن دقیق میشویم و به مطالعه و تحقیق در آن می پردازیم به هنر نقاش ازل پی میبریم که چگونه و با چه ظرافتی رنگها و نقشها را در هم آمیخته و چنین آثار شگفت انگیز و بیپدیلی خلق کرده است رنگهایی را در کنار هم قرار داده که هیچ نقاشی به راحتی جریب نمی کند از این رنگها در کنار هم استفاده کند و نیز چنان زیبا و آرام بخش آنها را در کنار هم نشانده که انسان را شگفت زده ی.کند وای که چقدر تحسین برانگیز است وقتی به چشم یک پرنده و یا پرچمهای یک گل خیره میشویم بی دلیل نیست که عارفان و شاعران نماد زیبایی و لطافت مخلوقات را گل میدانند و گل سرسید تمام گلها گل سرخ» توانسته است که با زیبایی و عطر روح،انگیزش نام گل سرسبد عالم هستی حضرت محمد (ص) را از آن خود کند و نام این گل مزین به نام رسول الله (ص) گل محمدی باشد. به این علت است که از این گل در نقاشی ایرانی استفاده زیادی می شود.
کتاب گل و مرغ
کتاب خورشید
جهانگیر شهدادی
