ماجرای زمستان سال های 98 و 1997، نتیجه ی چرتی در علف زار و زیر سایه های سبک درخت افرا بود.
پیراهن گشاد زنانه اش هنوز از جایی که دکمه اش را باز کرده بود، آزاد بود و سینه بندی که از ایتالیا آورده بود ، حالا مستقیما زیر آسمان آبی قرار گرفته بود.
مارتین درست در امتداد سایه ی مژه هایش دراز کشیده بود... بلوزش را درآورده بود و روی علف ها، زیر خودش، پهن کرده بود. هوا داغ بود و ولو شدن در حضور زن، به نظر ابلهانه می رسید.
مارتین از زمانی که او را دیده بود، روزهایش به طرز وحشتناکی در سرگشتگی دایمی سپری شده بود. گاهی برای توضیح این وضعیت ذهنی که به آن عادت کرده بود، به شوخی می گفت در لیمبو زندگی می کند.
لیمبو این طور جایی است: ابرهایی بلند و بهشتی که سایه ای ندارند و شکلی به خود نمی گیرند.بادی نمی وزد و فقط صدای ضعیف به هم خوردن برگ ها در میان درختان به گوش می رسد. نور آفتاب، ملایم و به همراه بویی خوش می تابد...
مکتوب
مجموعه ی نویسندگان