سنایی، حکیم غزنوی، شاعر بلندآوازه قرن ششم، در اوایل یا اواسط نیمه قرن پنجم در غزنه متولد شد. خانواده‌اش از نسل بزرگان و آزادگان بودند و مذهب حنفی را اعتنا می‌کردند، همچنین علوم رایج زمان خود را در جوانی به خوبی فرا گرفت. سنایی از موضوعاتی چون فلسفه، نجوم، هیأت، حکمت، کلام، هندسه، موسیقی، علوم قرآنی از جمله تفسیر و حدیث، ریاضی و طب آگاهی داشت و گاهی از اصطلاحات این علوم در شعرهای خود بهره می‌برد. او به عنوان "حکیم غزنوی" یادکرده شده و توسط مولانا نیز به این لقب شناخته شده است. با این حال، باید ذکر شود که ترجمه "حکیم" در مورد سنایی بیشتر به معنای "حکیم الهی" و "عارف" است و نه به معنای مصطلحی که در مورد فردوسی و ناصرخسرو به کار می‌رود. سنایی با نصایح و اندرزهای متنوع خود، شعری روان، شاعرانه و خوش‌بیان دارد و او به عنوان یکی از پیشوایان ادبیات منظوم عرفانی در زبان فارسی شناخته می‌شود. شعرهای او معمولا دلاویز و غنی از اصول عرفانی هستند و خود سنایی نیز در برخی موارد به‌عنوان موسس ادبیات عرفانی در زبان فارسی شمرده می‌شود. او در شعرهای خود دانش و آگاهی وسیعی را به اثر می‌گذارد.
کتاب شرح مشکلات دیوان حکیم سنایی
زوار
محمدرضا برزگر خالقی
