کتاب تشنگان

در نمایشنامه‌ی «تشنگان» وجدی معوّد، نمایشنامه‌نویس لبنانی‌الاصل و کانادایی، بار دیگر به زبان شاعرانه و پرتنش خود بازمی‌گردد تا نوجوانی، مرگ، هویت و گم‌گشتگی را در قالبی روایی و پرتصویر کاوش کند. این اثر، که در میان کارهای معوّد کمتر شناخته شده ولی به همان اندازه تاثیرگذار است، داستان سه نوجوان را دنبال می‌کند: نور (نورالدین)، مرین و بوآ. سه شخصیت متفاوت که در آستانه‌ی بزرگسالی با خشونت جهان و ابهام درونی خود مواجه می‌شوند. معوّد در این اثر همان حساسیت‌های آشنای خود به جنگ، مهاجرت، ریشه‌کنی و جست‌وجوی حقیقت را در بستری مینیمالیستی و وجودی مطرح می‌کند.
نمایش با خبر کشف جسدی در یک مرداب آغاز می‌شود-جسدی که نورالدین، پسر مرده، درباره‌اش شهادت می‌دهد. از همین آغاز، مخاطب وارد جهانی می‌شود که واقعیت و خیال، گذشته و حال، تراژدی و شاعرانگی درهم‌تنیده‌اند. نور، که به شکلی رازآلود خود را راوی مرگ معرفی می‌کند، داستان دوستی خود با مرین و بوآ را روایت می‌کند. مرین، دختری پرشور و اندیشمند، و بوآ، نوجوانی خاموش و پیچیده، هر یک به نوعی در کشاکش با حقیقت، سرنوشت و پرسش از معنا هستند. آنچه این سه را به هم پیوند می‌دهد، همان عطش همیشگی است: تشنگی برای دانستن، برای زیستن، برای دوست‌داشتن. اما «تشنگان» تنها درباره‌ی نوجوانی نیست؛ معوّد از آن پلی می‌سازد برای پرداختن به پرسش‌های بنیادینی همچون: چه چیزی ما را می‌سازد؟ تا چه حد می‌توان با گذشته کنار آمد؟ مرگ چگونه در تار و پود زندگی نفوذ می‌کند؟ این پرسش‌ها در ساختاری قطعه‌قطعه، خاطره‌گون و گاه هذیانی مطرح می‌شوند؛ شیوه‌ای که با زبان خاص معوّد-که میان مونولوگ درونی، شعر و گفت‌وگوی نمایشی نوسان می‌کند-همخوانی کامل دارد. «تشنگان» همانند بسیاری از آثار معوّد، نمایشی‌ست که در آن زبان، باری فراتر از ابزار ارتباط دارد: زبان، خود صحنه‌ی نبرد است؛ میان سکوت و فریاد، میان حقیقت و خیال. این اثر نه تنها درباره‌ی بحران نوجوانی که درباره‌ی امکان گفت‌وگو در جهانی پر از شکست، زخم و خاموشی است.
در نهایت، این نمایشنامه‌ی ژرف و لایه‌مند، مخاطب را با خود به جهانی می‌برد که در آن هر پرسشی، هر زخم و هر تشنگی، راهی‌ست برای کشف انسانیت. «تشنگان» ما را به یاد می‌آورد که گاه تنها با گفتن ناتمام‌ها، می‌توان به سوی فهمی تازه از زندگی رفت.