ابْن فارض، (نام کامل: ابوحفص شرف‌الدین عمر بن علی بن مرشد بن علی) (۵۷۶–۶۳۲ق/۱۱۸۱–۱۲۳۴م)، یکی از بزرگ‌ترین شاعران عرب و سراینده شعر صوفیانه در ادبیات عربی است. موضوع بیشتر اشعار او عشق به خداوند است و از این رو به وی سلطان العاشقین لقب داده‌اند. او در سال ۵۷۶ هجری قمری (۱۱۸۱ م) در مصر زاده شد و مقدمات علوم را نزد پدرش فراگرفت و نزد بهاءالدین قاسم عساکر به استماع حدیث پرداخت و به مطالعه فقه شافعی پرداخت. سپس راه صوفیان را گزید و بیشتر وقت خود را در وادی‌المستضعفین واقع در کوه دوم از رشته‌کوه‌های مقطم نزدیک شهر مردگان کنونی در قاهره می‌گذراند. ابن فارض پس از آن راه مکه را پیش گرفته و در آنجا به سیر و سلوک می‌پردازد و سرانجام پس از پانزده سال به قاهره بازمی‌گردد. وی در قاهره به مقام نایب الحکمی ملک عزیز ایوبی رسید و به دلیل اینکه در محاکم قضایی سهم الارث زنان را بر مردان می‌نوشت به فارض شهرت یافت.
این کتاب ترجمه ی اشعار این شاعر به اشعار فارسی است. در بخشی از کتاب می خوانیم:
" فی هواکم رمضان عمره/ن ینقضی ما بین إحیاء و طی
که در هوای شما، هر ماه برای او رمضانستی/زبان به روزه سحر تا شام، ز شام تا به سحر احیا
صادیا شوقا لصدا طیفکم/جد ملتاح إلی رویا وری
حریص و تشنه، مگر بیند خیال روی شما در خواب/ که با خیال شود سیراب، خوشا مجاعه و استسقاء
حائرا فی ما إلیه أمره/حائر و المرة فی المحنة عی
چگونه هرچه بلا بتوان شمرد بر سر او آمد؟!/ سلندر است و غم اندازد قلندر آدمیان از پا "
کتاب بر چکاد چکامه عشاق
مولی
ابن فارض مصری
