یک بیماری است که باید آن را پذیرفت اما با ابتلا به آن نباید همه چیز را از دست رفته دید. کسی که ms دارد الزاما به معنای ناتوان بودن او نیست. می توان سالم بود در عین حال که ms داشت. نباید با ابتلا به آن روحیه خود را از دست داد. دیگران نیز با افرادی که به ms مبتلا هستند، نباید به طور غیرعادی رفتار کنند. کسانی که در مبارزه با ms موفق هستند که با آن کنار بیایند و روحیه خود را نبازند. «جیمی هگال» برنده مدال برنز اسکی در سال ۱۹۹۴ که مبتلا به ms بود، درشرح حال خود گفت: «من ms دارم اما ms مرا ندارد!»
طبق تحقیقات به عمل آمده بیماری ms بیشتر در افرادی بروز می کند که شخصیت خاصی دارند. چنین افرادی انسان های مسئولیت پذیر و حساسی اند که هنگام بروز ناملایمات خودخوری می کنند.
فرد مبتلا به ms که چنین شخصیتی دارد، باید تغییر نگرش داده و خودخوری را کنار گذارد. نمونه های بسیاری از افراد وجود داشتند که با تغییر نگرش توانستند به حد سلامت کامل برسند.
«ریچارد بی کرافت» یک بیمار مبتلا به ms بود که بیماری او با لنگیدن آغاز اما کم کم به فلج کامل دست ها و پاها منجر شد.
او تسلیم نشد و با تغییر روحیه و انجام تمرینات حتی قهرمان دوچرخه سواری معلولان شد. درایران هم نمونه های بسیاری وجود داشتند که در ابتدا حساس بودند اما با تغییر نگرش، دیگر آن انسان سابق نیستند.
کتاب روان شناسی و «ام.اس»
روانشناسی جامعه
سارا فرهنگ
