کتاب تجدید دیدار و یک نمایشنامه ی دیگر

"اسب کوچک سیاه و دیدار دوباره" نوشته دیوید مامت مجموعه‌ای گیرا از دو نمایشنامه‌ی کوتاه است که به ظرافت، پیچیدگی‌های روابط خانوادگی و میل بنیادین انسان به ارتباط را بررسی می‌کند. این دو اثر که نخستین بار در سال ۱۹۷۹ منتشر شدند، سبک خاص و اولیه‌ی مامت را با دیالوگ‌های برنده، واقع‌گرایانه و فضاسازی مینیمالیستی به نمایش می‌گذارند.
*دیدار دوباره*
در "دیدار دوباره"، مامت پرتره‌ای صمیمی از رابطه‌ی پدری و دختری را ترسیم می‌کند که در اثر سال‌ها جدایی دچار آسیب شده است. کارول، زنی ۲۴ ساله، پس از سال‌ها بی‌خبری، به دیدار پدر جداافتاده‌اش، برنی می‌رود؛ مردی الکلی که اکنون در دوران بهبودی به سر می‌برد. هر دو، با بار زندگی‌های پیچیده‌شان، در گفت‌وگوهایی مکث‌دار و متزلزل تلاش می‌کنند خلأ عاطفی میان خود را پر کنند. دیالوگ‌های شکسته، سکوت‌های پرمعنا و توقف‌های ناگهانی در گفتگو، تلاش خام آن‌ها را برای یافتن زبان مشترک به تصویر می‌کشد. زبان محاوره‌ای و الگوی گفت‌وگوی تکه‌تکه‌ مامت، به صحنه‌ها صداقت و تنش می‌بخشد. محیط ساده‌ی یک آپارتمان، تمامی تمرکز را به دگرگونی‌های احساسی معطوف می‌سازد و رویارویی شکننده‌ اما ضروری پدر و دختر را به جلوه درمی‌آورد.
*اسب کوچک سیاه*
در نقطه‌ی مقابل "دیدار دوباره"، نمایش کوتاه "اسب کوچک سیاه" لحنی آرام و دلنشین دارد. این اثر پدر و دختر خردسالش را در سفری شبانه در ماشین نشان می‌دهد؛ جایی که پدر برای آرام کردن کودک، داستان محبوب قبل از خواب را روایت می‌کند: ماجرای یک جوان شجاع بومی و اسب وفادارش، دارک پونی. قصه‌گویی، پلی می‌شود برای پیوندی عمیق؛ نشانی از آرامش در لحظه‌ای زودگذر و امن. این نمایشنامه کوتاه، با زبان ساده‌اش، مضامینی چون مهر پدرانه، نیروی خیال و گران‌بهای بودن لحظه‌های ناب در روابط انسانی را در خود جای داده است.
منتقدان، هر دو اثر را به سبب بازنمایی صادقانه‌ی روابط انسانی و تسلط مامت بر دیالوگ تحسین کرده‌اند. "دیدار دوباره" به عنوان «شعری دو صدایی» توصیف شده که همزمان سخت و لطیف است. "اسب کوچک سیاه" نیز «لحظه‌ای کوچک اما دوست‌داشتنی از یک نمایشنامه» توصیف شده که زیبایی گذرای ارتباط والد و فرزند را آشکار می‌سازد.
"اسب کوچک سیاه و دیدار دوباره" سندی از کندوکاوهای اولیه‌ی دیوید مامت در قلمرو ارتباط انسانی‌ است. او با بهره‌گیری از کمینه‌گرایی صحنه‌ای و ساختار دیالوگ‌های منقطع، به درون دنیای گسست، آشتی و پیوندهای خانوادگی نفوذ می‌کند. این دو نمایش، با وجود کوتاهی‌شان، به‌طرز تأثیرگذاری تصویرگر کوشش انسان برای یافتن معنا در روابط‌اند-خواه با کلمات ترد و خاموش، خواه در پناه افسانه‌ای شبانه.