کتاب اندر آداب و احوال مجموعه ای از طنزهای انتقادی - اجتماعی منوچهر صفاست که با نام مستعار "غ. داوود" در دهه های 1330 و 1340 در مجلات علم و زندگی، کتاب هفته و فردوسی منتشر کرده است. منوچهر صفا در این کتاب در مقام یک راوی عادی و البته آگاه به جهان بیرون (بخوانیم فرهنگ دیگری) و هوشیار به جهان درون (بخوانیم فرهنگ خودی) از تناقض های فرهنگی سخن میگوید و با نکته سنجی و طنزآوری بیمانند به هجو مظاهر مدرنیستی زندگی روزمره ی ایرانی می پردازد. از اینرو، یکی از مضامین اصلی آثار او در این کتاب، نمایاندن تناقض میان سنت و مدرنیته درونی نشده و شبه مدرنیسمی است که مشخصا از اواسط دهه ی 1330 آغاز میشود. کار مولف در این آثار بازنمایی عمق ابتذال زندگی کاریکاتوریستی آدم ها گرفتار در چنبرهی روابط بیمارگونه با محیط است که فاصله ی میان فضایل پذیرفته ی اجتماعی و واقعیت های موجود و رابطه ی معکوس میان آنچه هست و آنچه سودایش را در ذهن دارند، موقعیتی طنزآمیز به وجود می آورد. در چنین فضایی است که عبارت "عفت عمومی" و ادعای نظارت حکومت وقت بر اخلاق، مضحک های بیش نیست که تنها می شود آن را دستمایه ی طنز قرار داد.
کتاب اندر آداب و احوال
فرهنگ جاوید