در این کتاب سعی شده است در کنار مرور شگردها و شیوه های سرایش، ضمن گفتاری ملموس و با دیدی ذوقی و نویابانه، برای خواننده حرفه ای نیز لذت هم سخنی فراهم شود.
نگارنده در دو فصل، با نگرشی تحلیلی - تجربی که حاصل دو دهه آموزش کارگاهی شعر است، افزون بر فنون ادبی و کاربردهایش، به ذوق و ارتباط آن با روان شاعر توجه کرده است؛ با این امید که دریچه ای به سوی خلاقیت و کشف شگفتی های شعر بگشاید.
نویسنده کتاب را اینگونه آغاز می کند:
" شعر چیست؟
دوست داشتم کتاب را با این پرسش شروع نکنم، ولی این پرسشی بنیادین است که گزیر وگریزی برای روبه رو شدن با آن نیست. اگر به هرکدام از منابعی که بنا بر شرح و بیان نکته های شعری داشته اند، سری بزنید، گزاره های فراوانی خواهید یافت که سعی می کنند شعر را تعریف کنند.
شعر، این پدیده عجیب کلامی، چیست که هنوز هیچ دو تعریفی منطبق بر هم یا حداقل نزدیک به هم درباره اش نمی توان یافت؟
یکی از کهن ترین تعاریفی که تا کنون ارائه شده و به واسطه قدمت آن بسیار معروف است، متعلق به خواجه نصیرالدین طوسی است. وی در معیارالاشعار می گوید: «شعر، به نزدیک منطقیان، کلام مخیل موزون است.» "
کتاب آینه دان
روزگار
مهدی فرجی (1358)
