به ساحل نزدیک می شد و قدم هایش را می شمرد. سال ها پیش وقتی آفت زده بود به برنج ها پدرش گفته بود مرور زمان همه چیز را حل می کند و این حرف به گوش حسن نشسته بود؛ اما حالا که شمارش قدم هایش به هفتادوپنج رسیده بود و دمپایی های لاانگشتی آبی رنگش توی موج های ساحل خیس می شدند پیش خودش فکر کرد مرور زمان هیچ کوفتی را حل نمی کند فقط اینقدر خسته ات می کند تا فراموش کنی چه چیزی می خواستی و بمانی میان الا بلا. هفت سال آزگار تمام وقت و زندگی و انرژی اش را گذاشته بود از این اداره به آن اداره، از این بنگاه به آن بنگاه تا این زمین کشاورزی تغییر کاربری بدهد و فروش برود. نشده بود؛ نمی شد. باید این دندان لق را می کند و می انداختش دور.
