کتاب نگهبان سرو; کتاب نگهبان سرو

کتاب نگهبان سرو

Negahban-e sarv

کد کتاب : 87863
شابک : 978-9649737652
قطع : پالتویی
تعداد صفحه : 83
سال انتشار شمسی : 1401
نوع جلد : شومیز
سری چاپ : 1
زودترین زمان ارسال : ---

معرفی کتاب نگهبان سرو اثر فاطمه نفری

در این رمان شخصیت اصلی پسری نوجوان است که به کمک پدر محیط‌بانش می‌رود. پدر در مقابل دار و دسته قاچاقچیان چوب ایستاده و به دست آن‌ها زخمی می‌شود. قاچاقچیان چوب به دنبال قطع کردن درخت سرو قدیمی و کهن‌سال جنگل که روایتی افسانه‌ای دارد، هستند. این رمان مخاطبان نوجوان را با مسائل و مشکلات محیط‌زیستی که همگی به دست انسان‌ها ایجاد می‌شود آشنا می‌کند و در خلال آن روحیه مبارزه‌جویی و حق‌طلبی آن‌ها را پرورش و درس ایستادگی و شجاعت در مقابل ظلم را به آن‌ها می‌دهد.
کتاب «نگهبان سرو» در کنار موضوع جدید و جذابش، زبان ساده و روانی هم دارد که مخاطب نوجوان به‌راحتی با آن ارتباط برقرار می‌کند. اما به‌هیچ‌وجه شعاری نیست و قصد ندارد به هر ضرب‌وزوری که شده دفاع از محیط‌زیست را به مخاطب القا کند. نویسنده، داستان خودش را پیش می‌برد و به‌طور ضمنی این پیام را هم به خواننده انتقال می‌دهد.
دسته بندی های کتاب نگهبان سرو
ادبیات داستانی
ادبیات معاصر
رمان
ادبیات ایران
قسمت هایی از کتاب نگهبان سرو (لذت متن)
«مردمی که از قدیم می گفتند: «اگر کسی سرو را قطع کند، کمرش می شکند! اگر کسی با هیزمش خانه اش را گرم کند، خانه اش می سوزد!» یا می گفتند: «اگر سرو قطع بشود، بلا می آید. بلا هم تر و خشک را باهم می سوزاند! آن وقت همین مردم، پدرم را تنها گذاشته بودند تا به این روز بیفتد! اگر بابا را می بردند و دیگر هیچ وقت نمی دیدمش؟ دوست داشتم دهانم باز بود تا با تمام وجودم فریاد بزنم و جنگل را از خواب زمستانی بیدار کنم! با چشم های تارم به آسمان نگاه کردم تا شاید ماه را ببینم، اما از ماه هم خبری نبود تا اندک نوری به جنگل سیاه بدهد! بابا تقریبا بی هوش شده بود و دیگر نزدیک سرو کهن شده بودیم. از پشت پرده اشک، ناگهان نوری درخشید. جنگل روشن شد و از کنار سرو، نور مسیرمان را روشن کرد. خواب بودم یا بیدار؟ سرم را محکم تکان دادم تا اشک ها بروند کنار و خوب بتوانم ببینم. همه چیز در یک لحظه اتفاق افتاد، عین یک رویا! یک نفر نبودند، دو نفر نبودند، ده ها نفر آدم بودند که نور فانوس ها و موبایل هایشان را روشن کرده بودند و به سمتمان می دویدند.»