کتاب نفس

«نفس» رمانی نوشته‌ی نرگس آبیار است که او را بیشتر به عنوان فیلمساز می‌شناسیم. او از روی این داستان نیز فیلمی سینمایی ساخته که مورد توجه تماشاگران قرار گرفته است.
شخصیت اصلی و راوی داستان دختری به نام بهار است و داستان روایت روزمرگی‌ها این دختر نوجوان خیال‌باف است. کتاب، روایت‌گر دو سال از زندگی او در فاصله‌ی انقلاب و جنگ است. او تلاش می‌کند زندگی را آمیخته با خیال و آن‌طور که می‌خواهد تجربه کند. خط اصلی قصه، روایت روزهای زندگی بهار و بازیگوشی‌های او در خانه، مدرسه، در سفر و زمین بازی است. ما اتفاقات داستان را از زاویه‌ی دید او و با چشم‌های او می‌بینیم. بهار در آموختن دروس مدرسه بااستعداد است. او فرزند دوم، خانواده‌ای شش نفره شامل پدرش، برادر بزرگ‌تر و کوچک‌ترش، خواهرش مریم و مادربزرگ پدری است که او را «ننه آقا» صدا می‌کنند. بهار، مادرش را سال‌ها پیش از دست داده و بعد از مرگ مادر، ننه آقا؛ پیرزنی مهربان و در عین حال پرتوقع و سخت‌گیر، از فرزندان پسرش نگهداری می‌کند. آن‌ها در خانه‌ای محقر، در دشتی دورافتاده در نزدیکی روستای «ولدآباد» زندگی می‌کنند. جایی که هیچ امکاناتی ندارد. «خانه‌ی ما نزدیکی‌های ولدآباد است. توی دشتی که نه آب دارد، نه برق. بابایم آن‌جا یک خانه‌ی درپیت ساخته، چون هیچ‌چیزش درست و حسابی نیست. در و پنجره‌هایش زنگ زده است و تازه، یک اتاق‌مان هم شیشه ندارد. فقط جای هر پله یک آجر دارد که ما پای‌مان را روی آن می‌گذاریم و بالا می‌رویم.» در واقع آن‌ها به دلیل بیماری تنگی نفس پدر، مجبور به سکونت در این مکان هستند و زندگی سختی دارند.
نویسنده با لحنی شوخ و کودکانه داستان را روایت می‌کند تا این داستان تلخ و تراژیک به دل خواننده بنشیند. در پایان رمان وقتی عراق شروع به بمباران تهران می‌کند، این تلخی بسیار جانکاه می‌شود.
نویسنده در ابتدای هر بخش از داستان شرح کوتاهی از صحنه می‌دهد و پس ‌از آن بهار ماجرا را روایت می‌کند. این شرح صحنه انگار پیش‌درآمی است که خواننده را آماده‌ی ورود به بخش اصلی می‎‌کند. این تکنیک باعث می‌شود مونولوگ‌ها طولانی و خسته‌کننده به نظر نرسند. لحن شوخ و ریتم مناسب هم به این امر کمک کرده است.
«نفس» داستانی خواندنی اما تلخ است که زبان و لحن شخصیت اصلی داستان خواننده را جذب و با داستان همراه می‌کند.