نویسنده در مجموعه پژوهشی پیش رو سعی دارد آثار خلیل جوادی را از زوایای مختلف (شاعرانگی، شیوه های سرایش، شعر و سبک شعری) و از نظرگاه اساتید بزرگ در عرصۀ ادبیات مورد بحث و بررسی قرار دهد. خلیل جوادی شاعر طنز پرداز پارسی است که به زبان محاوره شعر می گوید و از مهمترین آثارش می توان به محکمه ی الهی اشاره کرد.
اشعار جوادی در سه حوزه ی اصلی طنز، غزل و رباعی قابل رصد است؛ اما تعین و تشخص شعری او عمدتا مرهون طنز سروده های اوست.
جوادی با طنز سروده ی «محکمه ی الهی» و انتشار و انفجار آن در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی، یک شبه ره صد ساله طی کرد و به محبوبیتی رشک انگیز رسید؛ سروده ای که بر خوردار از مایه های سرشار از طنز الهیاتی و نگاه و بیانی جسورانه توام با شیرین کاری های ذهنی و زبانی، دیر زمانی دست به دست و دهان به دهان می گشت و سکوی پرتابی می شد برای پذیرش عام دیگر طنزهای شاعر. از شاخص ترین شگردهای ساختاری طنزهای جوادی، استفاده ی بجا از ظرفیت های معنایی- موسیقایی کلمات است در مقام قافیه؛ به گونه ای که قافیه افزون بر زنگ کلام، موجب شادی و شکفتگی ذهنی مخاطب می شود و این ممکن نمی شود مگر با استفاده از قافیه های غافلگیرکننده و عادت ستیزانه:
بعد هزار تا انفجار و لرزش
یه ذرّه مو نرفته لای درزش