عارف نوشاهى، فرزند بشير احمد، در سال 1334ش، در پاكستان به دنيا آمد. در هفت سالگى پدرش را از دست داد. عموى او شريف احمد شرافت - كه از بزرگان علم و فضل روزگار خود بود و نزديك دويست و پنجاه اثر به اردو، فارسى، عربى و پنجابى نوشته است - سرپرستى و تربيت او را به عهده گرفت و ذوق كتاب‌دوستى و كتاب‌خوانى را در او بيدار كرد. عارف، پس از آنكه در سال 1349، دوره دبيرستان را به پايان رساند، عمويش او را براى فراگيرى دروس سنتى به يكى از حوزه‌هاى علمى شهر گوجرانواله در پنجاب برد، اما تمايل او بيشتر به تحصيلات دانشگاه و زبان فارسى بود؛ ازاين‌روى، پس از دو هفته حوزه را رها كرد و در 1350، به راولپندى رفت و در مجالس آموزش زبان فارسى كه در خانه فرهنگ ايران برپا مى‌شد، شركت جست. در سال 1354، دوره چهار ساله آموزش زبان فارسى را به پايان برد و در 1353، موفق به گرفتن ديپلم نيز شد. در 1352، به مركز تحقيقات فارسى ايران و پاكستان در اسلام‌آباد پيوست و تا سال 1360، معاون كتابدار و فهرست‌نويس آنجا بود. همكارى با مركز تحقيقات فارسى بر علاقه او به كارهاى پژوهشى، به‌ويژه كتاب‌شناسى و نسخه‌شناسى، افزود. نوشاهى براى يافتن نسخه‌هاى خطى فارسى به بسيارى از شهرها و روستاهاى دور و نزديك پاكستان سفر كرد و هزاران دست‌نويس را فهرست كرد. در 1358، به مركز تحقيقات فارسى در كراچى انتقال يافت و گنجينه نسخه‌هاى خطى فارسى موزه ملى پاكستان و انجمن ترقى اردو را بررسى و فهرست‌نويسى كرد و فهرست اين دو گنجينه را در دو كتاب جداگانه به چاپ رساند. در 1360ش از دانشگاه كراچى مدرك ليسانس زبان و ادبيات فارسى گرفت و در 1361، دوره فوق ليسانس اين رشته را در همان دانشگاه به پايان رسانيد. در 1363ش، به مناسبت برگزارى كنگره جهانى بزرگداشت سعدى شيرازى، كتابى با عنوان فهرست چاپ‌هاى آثار سعدى در شبه قاره تأليف كرد. در 1364، رايزنى فرهنگى سفارت ايران در اسلام‌آباد، وى را به سردبيرى مجله فارسى دانش برگزيد و نوشاهى تا انتشار شانزدهمين شماره اين مجله سردبير آن بود. وى در 1367ش، به مناسبت برگزارى سمينار بزرگداشت حافظ شيرازى در لاهور، كتابى به‌نام «حافظ محرم راز» درباره حافظشناسى در شبه قاره تأليف و منتشر كرد. در 1368، براى ادامه تحصيل به ايران سفر كرد و در 1372، دوره پيوسته كارشناسى ارشد و دكترى زبان و ادبيات فارسى را در دانشكده ادبيات و علوم انسانى دانشگاه تهران به پايان برد. پايان‌نامه او تصحيح ملفوظات خواجه عبيدالله احرارى نقش‌بندى به تحرير و تدوين مير عبدالاول نيشابورى بود. نوشاهى، هم‌زمان با تحصيل در ايران، در كارهاى علمى و پژوهشى درباره شبه قاره با بنياد دايرةالمعارف اسلامى و فرهنگستان زبان و ادب فارسى همكارى مى‌كرد و با دادن مقالاتى در كنگره بين‌المللى هزاره تدوين شاهنامه (تهران 1369)، كنگره بين‌المللى بزرگداشت نظامى گنجوى (تبريز 1370)، كنگره بين‌المللى تاريخ پزشکى اسلام و ايران (تهران 1371ش) و كنگره بين‌المللى همكارى‌هاى علمى - فرهنگى كشورهاى آسياى ميانه و كشورهاى هم‌جوار (تهران 1371ش)، شركت كرده است. نوشاهى نخستين بار در 1355، براى مطالعه درباره بهائيت به ايران سفر كرد و پس از آن بارها براى كارهاى تحقيقى به ايران سفر كرده است. در 1355 و 1357ش براى تحقيق درباره شاعر و عارفى گمنام به نام خواجه فضيل و حى كابلى و بازديد از كتابخانه‌هاى افغانستان به اين كشور رفت. در 1366، براى تكميل طرح كتاب‌شناسى فهرست نسخه‌هاى خطى فارسى هند به اين كشور سفر كرد. در 1371، براى يافتن منابع طريقه نقش‌بنديه به تركيه رفت.
