یرنارد چومی (متولد ۱۹۴۴ در لوزان، سوئیس) معمار و نظریه‌پرداز سوئیسی-فرانسوی، به عنوان یکی از مطرح‌ترین معماران معاصر در جهان شناخته شده است. چومی معماری را بر مبنای فرم تعریف نمی‌کند، بلکه آن را به مثابهٔ فضایی برای رویدادها می‌داند. بدین منظور، او در پروژه‌های تجربی ابتدایی‌اش، نشانه‌گذاری‌هایی را توسعه می‌دهد که ملهم از سناریوهای متحرک سینما و تکنیک‌های مونتاژ است. او با استفاده از تکنیک‌های سینما و ساختِ فیلم مثل؛ تکرار و توالی فریم‌ها، انطباق، بُرش، الحاق، محو، دیزالو و غیره و نیز از طریق عکس‌ها که شاهدی ست بر رویدادهای واقعی و مستقیم (که برخی آن‌ها را «عملکرد» و برخی دیگر «برنامه» می‌نامند) و همچنین ترسیماتی مثل پلان‌ها، مقاطع، ایزومتریک‌ها، پرسپکتیوها و دیاگرام‌های همزمان، سعی در فضاسازی یک سری رویدادها –نه واقعی و نه خیالی- در محلهٔ منهتن نیویورک را دارد و از این طریق، حرکات شخصیت‌های مختلف روایت‌های مذکور را به تصویر می‌کشد، او با این روایت‌های اپیزودی مصوّر قصد دارد تا یک تفسیر معمارانه از واقعیت را نقل نماید. هدف اصلی این «یادداشت‌ها»، رونویسی و نشانه‌گذاری نکته‌هایی است که به طور معمول از ارائه‌های متداول معماری برچیده شده‌اند، به عنوان مثال؛ رابطهٔ پیچیدهٔ بین فضاها و کارکردشان، بین «گونه» و «برنامه»، بین ابژه‌ها و رویدادها. چومی در سال‌های بعد، این دغدغه‌ها را در اولین پروژهٔ معماری‌اش متمرکز نمود. او با شرکت در مسابقهٔ پارک دِ لاویلت (۱۹۸۲) توانست بیانیه‌هایش –همهٔ آن‌هایی که در قالب پروژه‌های نظری بر روی کاغذ باقی مانده بودند- را به منصهٔ ظهور برساند. دِ لاویلت؛ یک ساختار توسعه‌یافته از هم‌نشینی شبکه‌های متشکل از نقاط، خطوط و سطوح، به همراه فضاهای رویداد بود؛ پاویون‌های قرمز رنگِ جذابش، یادآور کانستراکتیویسم روسی بودند. این پروژه، بعدها به یکی از کلیدی‌ترین آثار معماری دیکانستراکشن تبدیل شد.
