آدم‌های آثار مانوئل پوییگ با پناه بردن به خیالپردازی از درماندگی و یأسِ حاصل از موقعیت اسفناک خود می‌گریزند و به یاری فرهنگ با بی‌عدالتی‌های پیرامون خود مقابله می‌کنند. او در آثارش روایت سوم شخص مألوف را به کناری می‌افکند، راوی را حذف می‌کند و از «ابزارهای غیرادبی» سود می‌جوید. ماجراجویی‌های تخیل را نیز می‌ستاید. مانوئل پوییگ در ژوییه ١٩٩٠ چشم از جهان فرو بست. مرگ نابه‌هنگام این نویسنده نابغه در پنجاه و هشت سالگی و در اوجِ قدرتِ آفرینندگی از خُسران‌های بزرگ قرن بیستم به‌شمار می‌رود.
