کتاب ویرانه ای به نام صلح

رمان «ویرانه‌ای به نام صلح» اثر تحسین‌شده‌ی آرکیدی مارتین برنده‌ی جایزه هوگو، دنباله‌ای برای رمان «خاطره‌ای به نام امپراتوری» است. داستان چند ماه پس از وقایع کتاب اول آغاز می‌شود، جایی که یک مستعمره‌ی صنعتی امپراتوری تیکسکالان به شکلی مرموز و کامل قتل‌عام شده است. این کتاب صرفا یک اپرای فضایی درباره جنگ با بیگانگان نیست؛ بلکه یک رساله‌ی فلسفی نفس‌گیر در باب زبان، ارتباط و ماهیت استعمار است. مارتین این پرسش را مطرح می‌کند: چگونه می‌توان با موجودی که هیچ نقطه اشتراک بیولوژیکی و مفهومی با ما ندارد، ارتباط برقرار کرد؟ در دل این بحران، کاپیتان نه‌ختمی قرار دارد که برای رویارویی با این تهدید ناشناخته، از سه‌علف‌دریایی، متخصص ارشد وزارت اطلاعات، کمک می‌خواهد. او نیز به نوبه خود، همکار سابقش ماهیت دزمار را که هنوز اسما سفیر امپراتوری در ایستگاه لسل است، برای این مأموریت غیرممکن متقاعد می‌کند. ماهیت اما با اهداف دوگانه به این سفر می‌پیوندد: از یک سو از درگیری‌های سیاسی مرگبار در لسل فرار می‌کند و از سوی دیگر، مأموریتی مخفی برای به شکست کشاندن تلاش‌های امپراتوری و ادامه‌دار کردن جنگ دارد. این تیم در خط مقدم، روشی برای ایجاد ارتباط با دشمن پیدا می‌کند و درمی‌یابد که با یک خرد جمعی روبروست؛ موجودی که درکی از مفهوم «فرد» و «شخص» ندارد. اما درست زمانی که یک صلح شکننده در حال شکل‌گیری است، یکی از زیردستان یاغی نه‌ختمی با سلاح کشتار جمعی به دشمن حمله کرده و همه چیز را در آستانه نابودی قرار می‌دهد.
آرکیدی مارتین که خود تاریخ‌نگار بوده، عنوان کتاب را هوشمندانه از عبارت معروف تاسیتوس، مورخ رومی، وام گرفته است که سیاست امپراتوری روم را چنین توصیف می‌کند: «آن‌ها بیابانی لم‌یزرع می‌آفرینند و نامش را صلح می‌گذارند.» این عبارت به زیبایی تز اصلی کتاب را خلاصه می‌کند: صلحی که از طریق انقیاد و نابودی کامل دشمن به دست می‌آید، آیا واقعا صلح است یا ویرانه‌ای که نامی دیگر به خود گرفته؟ مارتین در این جلد، علاوه بر مضامین استعمار و زبان، به مسئله «آگاهی جمعی» نیز می‌پردازد. در نهایت ، این رمان به همه علاقه مندان به ژانر فانتزی توصیه می‌گردد.