یکی از آثار به جای مانده دورۀ ایلخانان «شاهنامه دموت» است که متعلق به دورۀ ایلخانان مغول بوده است. شاهنامه دموت کهن ترین و آراسته ترین شاهنامۀ نگارگرانه به جای مانده از روزگاران پیشین است. اما از نگاره های آن که به خط زیبای نسخ آراسته بود، تنها چند برگ بدست آمده است. شاهنامۀ دموت به گمان بسیار در سال 700 هجری قمری نوشته شده است.این شاهنامه تا زمان محمدعلی شاه قاجار در کتابخانۀ کاخ گلستان نگهداری می‌شد اما در آشفتگی های آن سال ها به خارج از کشور برده شد و به دست یکی از عتیقه فروشان پاریس افتاد و برگ هایی از نگاره آن جدا جدا فروخته شد و برگ هایی را که نگاره نداشت از بین بردند.از این دست‌نویس 77 برگ مینیاتوردار در موزه‌های جهان شناسایی شده است. این کتاب بهترین نوع شاهنامه نقاشی شده است که نشانگر سبک خاص نقاشی ایران در دوره ایلخانان است. این اثر دارای خصوصیات و ارزشهایی است که با وجود تورق نگاره های این نسخه، ویژگی مشابه در بعضی نگاره ها، احتمال اجرای آنها را به وسیلۀ شخصی خاص افزایش می دهد و می توان اجرای این نگاره ها را به مرکزی وابسته به حکومت و تحت سرپرستی استادانی خبره دانست.اصلی ترین مقصود مولف در این کتاب این است که یکی از شاهکارهای بزرگ دورۀ ایلخانی را به عنوان مقطعی بسیار مهم و حیاتی در نقاشی ایرانی معرفی کند. به گفتۀ گردآورندۀ این اثر در این کتاب با بررسی های به عمل آمده و مطالعات تصویری نقاشی های دورۀ بغداد سلجوقی، ایلخانی و تیموری و مقایسه ضمنی آنها سیر پیشرفت و تکامل این نقاشی ها را شاهد هستیم.
کتاب شاهنامه بزرگ ایلخانی
عطار