عشق از جمله موضوعاتی است که از آغاز پیدایش انسان تاکنون مناقشات متعددی را به خود اختصاص داده است همیشه در صدر دغدغه های بشر بوده است و از اهمیت بسزایی برخوردار می باشد هر یک از مکاتب و سنت های دینی تلقی خاصی از آن ارائه نموده اند و جریان های متعددی در جهت تبیین آن شکل گرفته است. در این پژوهش عشق در سه سنت هندویی مسیحی و اسلامی با تأکید بر بهاگوته پورانه عهد جدید و قرآن کریم مورد بررسی قرار گرفته است از عشق در سنت هندویی با عنوان بهکتی به معنای عبادت مستمر عاشقانه و خالصانه و در مسیحیت با نام آگاپه در مفهوم محبت به خدای پدر و در سنت اسلامی و به ویژه قرآن با واژه حب از آن یاد شده است. این عشق سوزان در وجود سالک سبب حیاتی تازه میشود و بدین ترتیب وصال با حضرت حق محقق می گردد. دستاورد اصلی این نوشتار نشان داد که عشق در بهاگوته پورانه عهد جدید و قرآن کریم سبب پالایش روح و جان عاشق می گردد در هر سه سنت با کمی تسامح باور بر این است که انگیزه آفرینش عشق بوده است آنچه نیز در نهایت موجب رستگاری و بهروزی انسان میشود عشق به خداوند است. در این راستا بررسی مقایسهای مفهوم عشق و شقوق آن در سنتهای مذکور در فهم متقابل آنها از یکدیگر مفید خواهد بود.
کتاب عشق در سه سنت هندویی، مسیحی و اسلامی
ادیان و مذاهب