وای که من چقدر حرص دنیا را دارم، چقدر حریصم به کسب کردن، به فیض بردن از لحظه ناب.
وای که من چقدر عیاشم، چقدر من، لاابالی این بزم‌های مستانه‌ام.
من گدای رحمت عطارم در تذکره.
من استراق سمع می‌کنم حافظ را به چهارده روایت.
من کودک بازیگوشم اما پای پند سعدی به ذوق می‌نشینم.
مولانای پدر! ای شاه، درویشت منم
درویش دل‌ریشت منم
بیگانه و خویشت منم
دارم هوای عاشقی.
