ایران سرزمین تضادهای بزرگ است: سرزمین بیابان ها و جنگل ها، سرزمین کوه های پربرف و دره های سرسبز؛ جایی است که درختان سیب و خرما به فاصله چند میل از یکدیگر می رویند؛ سرزمین چاه های نفت و چادرنشینان.
سه رشته کوه، مثلثی را به دور این سرزمین تشکیل میدهند . کوه هایی که ارتفاع آنها به هجده هزار پا (حدود ۵۵۰۰ متر )می رسد. در قلب ایران در کویر پهناور قرار دارد. در میان رشته کوهها دره هایی است که در ازای بعضی از آنها به شصت میل (حدود ۹۶ کیلومتر) و پهنای شان به دوازده میل (حدود ۱۹ کیلومتر) می رسد، با آب و هوایی همچون کشورهای ساحل مدیترانه
جغرافیا به ناچار بر فرهنگ تأثیر می گذارد، و جای شگفتی نیست که در ایران شماری از فرهنگ های گوناگون وجود دارد که هرکدام به نوبه خود اسطوره های گوناگونی را آفریده اند. مردم مغرب ایران پیوسته آماده تأثیر پذیری از مراکزی مانند یونان و روم بوده اند، در حالی که مردم شرق ایران بیشتر تحت نفوذ هند و مشرق زمین قرار داشته اند. ایران هم از نظر تاریخی و هم از جهت جغرافیایی پلی میان شرق و غرب است.
زردشت (صورت ایرانی قدیم آن زرثوشتره) پیامبر بزرگ ایران بود. بر حسب سنت، زمان او را حدود ۵۵۱ - ۶۲۸ ق. م. می دانند، اگر چه ممکن است وی قرنها پیش از این زیسته باشد. اعتقاد عموم (دانشمندان) این است که موطن او در دشت های آسیای میانه بوده است، تعلیمات زردشت از طریق سرودهایش که گائه ها (گاهان) نام دارد، پس از گذشت قرنها به دست ما رسیده است. زردشت خود روحانی بوده و گاهان او به سبک و وزنی سنتی سروده شده است که شباهت به وداها، سرودهای هندیان باستان دارد.
