کتاب منتخب اشعار حکیم زاهد ابوالمعارف

شیخ محمدعلی زاهد قمشه‌ای معروف به ابوالمعارف در شهرضا و در خانواده‌ ای مرفه و کشاورز در ماه رمضان سال ۱۲۹۰ قمری در محله فضل آباد قمشه دیده به جهان گشود.پدر شیخ محمدعلی زاهد قمشه‌ای، حسین ابن آقا باقر قمشه نام داشت؛ طبق شجره نامه خانوادگی آن‌ها، حسنعلی خان سبزواری از سرداران نادرشاه جد ششم اوست که معلوم نیست چرا نادر اواخر حکومتش او را به قمشه تبعید می‌ کند. ده ساله بوده که در مکتب نزد آقا میرزا خلیل بزرگ، امام‌ جمعه قمشه می‌ رود و پس از فرا گیری مقدمات صرف و نحو، خدمت آیت‌ الله میرزا محمد مهدی قمشه می‌ رسد. وی از نظر منش و تقوی و فضایل اخلاقی، شاخص و زبانزد همگان بوده است، به طوری که روزی آیت‌ الله نجفی در خاتمه جلسه درس پس از ایراد سخنانی می‌گوید: «در بین شما طلاب فقط یک زاهد است، طلبه‌ای از جا برمی‌خیزد و می‌ گوید حضرت استاد، او را معرفی کنید، آیت‌الله با اشاره دست می‌ گوید آن جوان قمشه‌ ای و از آن‌ روز به بعد همه او را به نام زاهد می‌نامند».حکیم ابوالمعارف که در سنین جوانی مجتهدی کامل و در فقه و الهیات و فلسفه و حکمت صاحب نظر بوده و مراحل کمال را پیموده، حدود بیست و پنج سالگی تدریس دروس خارج فقه و الهیات و سطوح عالی فلسفه و حکمت را به‌ عهده می‌ گیرد و هم‌سنگ مدرسین دیگر در مدرسه چهارباغ و یکی دیگر از حوزه‌ ها به تعلیم و تعلم می‌ پردازد. زاهد قسمتی از عمر خود را به‌ رسم سالکان طریقت در سفر گذرانده و با بسیاری از مشایخ عرفان دیدار و معاشرت داشته است. حکیم زاهد به پیشرفت علم و تکنولوژی و سیر تحولات جهانی آشنایی و وقوف کامل داشت. در مجموعه شعری با زبان عامیانه و شیرین وضع استعمارگران بین‌المللی و اهداف آنان را به نظم در آورده بود، که متاسفانه به خاطر مسائل امنیتی این مجموعه را شخصاٌ معدوم کرد. استاد پس از ترک مدارس در گوشه عزلت با مناعت طبع در نهایت سادگی می‌زیست. این زاهد خلوت نشین با خوی درویشی و بلاتعینی که داشت همچون اسلاف خود حکیم صهبای قمشه‌ای و جهانگیر خان قشقائی، تا پایان عمر در خدمت مردم به ارشاد و پاسخ‌گویی مسائل تربیتی، شرعی و عملی و فقهی و تعلیم و تربیت افراد می‌پردازد.