کتاب تعطیلات در دیوانه‌خانه

نمایشنامه «تعطیلات در دیوانه‌خانه» نوشته سارا دنیلز، اثری تکان‌دهنده و هوشمندانه است که در دسامبر ۱۹۹۱ در یک بیمارستان روانی امن (معروف به «بیمارستان ویژه» برای زنان با مشکلات شدید سلامت روان) رخ می‌دهد و به بررسی زندگی سه زن بستری-روث، کلودیا و دی-می‌پردازد. داستان حول آماده‌سازی آنها برای یک دیسکوی کریسمس می‌چرخد، جشنی که به طرز تکان‌دهنده‌ای به معیار اصلی آزادی زودهنگام تبدیل می‌شود: زنان باید ظاهر مناسبی داشته باشند، با آرایش و لباس استاندارد حاضر شوند و با زندانیان مرد، از جمله کسانی که ممکن است مرتکب جنایت‌های خشونت‌آمیز شده باشند، برقصند. هر یک از شخصیت‌ها با چالش‌های فردی و روانی خود مواجه است: روث صداهایی می‌شنود و با کارائوکه حواسش پرت می‌شود؛ کلودیا در برابر پرستاران نژادپرست مقاومت می‌کند و تمایل شدیدی به مادر شدن و پیوند عاطفی با فرزندانش دارد؛ و دی با هویت و ظاهر خود بازی می‌کند و تجربه‌ای وهم‌آلود با شخصیتی فرشته‌گون دارد. پرستاران و کارکنان بیمارستان، که اغلب نقش‌های دوگانه دارند، نمایانگر غفلت، سوءاستفاده و بی‌عدالتی سیستماتیک هستند و مرزهای بین «دیوانه» و «عادی» را مبهم می‌کنند. این نمایشنامه برگرفته از مصاحبه‌های واقعی زنان بازداشت شده و الهام‌گرفته از سفارش گروه تئاتر Clean Break است و به واقعیت‌های تلخ سیستم عدالت کیفری زنان توجه دارد. یکی از مضامین اصلی اثر، بررسی مفهوم سلامت عقل در برابر قدرت نهادی است. دنیلز با نشان دادن نحوه تعریف جنون توسط سیستم و الزام زنان به نمایش نسخه‌ای هنجاری از زنانگی برای کسب آزادی، به نقد عملکرد بیمارستان‌ها و معیارهای سطحی قضاوت می‌پردازد. آسیب‌های زنان و حاشیه‌نشینی آن‌ها، یکی دیگر از محورهای مهم نمایش است؛ روث، کلودیا و دی نمایندگان زنانی هستند که گذشته و دردهایشان توسط جامعه و سیستم درمانی نادیده گرفته یا آسیب‌شناسی شده است. طنز تلخ و گزنده در سراسر نمایش حضور دارد و تضاد بین لحظات انسانی و بی‌رحمی نهادی، همدلی مخاطب را برمی‌انگیزد. علاوه بر این، نمایش هویت و عملکرد اجتماعی را به چالش می‌کشد، زیرا زنان مجبور به ایفای نقش‌های از پیش تعیین‌شده برای «امن» و «بازپروری شده» شناخته شدن می‌شوند. نقاط قوت نمایشنامه شامل تصاویر چندوجهی و قدرتمند از زنان بستری، نقد اجتماعی عمیق همراه با شفقت، ساختار و دوگانگی نقش‌ها که ابهام میان بیماران و کارکنان را تقویت می‌کند و استفاده هنرمندانه از طنز برای قابل فهم‌تر کردن موضوعات دشوار است. محدودیت‌ها شامل لحن دشوار و ترکیب تروما با کمدی که ممکن است برای برخی مخاطبان سنگین باشد، به‌روز نبودن برخی جنبه‌ها به دلیل ریشه در اوایل دهه ۱۹۹۰ و ارائه نکردن «راه‌حل»های مشخص بلکه ایجاد پرسش‌های بیشتر برای مخاطب است. در نتیجه، «تعطیلات در دیوانه‌خانه» نمایشی تحریک‌آمیز و انسانی است که با استفاده از طنز، دلشکستگی و نقد نهادی، زندگی زنانی را نشان می‌دهد که توسط جامعه «دیوانه» قلمداد می‌شوند. سارا دنیلز تصویری نگران‌کننده اما عمیقا انسانی از تلاقی بیماری روانی، قدرت و جنسیت ارائه می‌دهد و نمایشنامه او امروز نیز یادآور سوءاستفاده‌های گذشته و فراخوانی برای شنیدن صداهایی است که سیستم‌ها غالبا آن‌ها را خاموش می‌کنند.