انتخاب مجموعه ای از عکس های "بهمن جلالی"، عکاس مشهور مدرن ایرانی، یا به عبارت دیگر، ایجاد یک چکیده ی تصویری از بیش از چهل سال فعالیت خستگی ناپذیر و مداوم، در غیاب او ساده نیست. اما گوشه ای از این اعتقاد راسخ او به عکاسی مستند و همچنین عشق بی پایان او به ملت خود، در اثر "بیگانهٔ آشنا" به تصویر کشیده است. عشقی که او را مجبور کرد به سراسر این کشور سفر کند و هر گوشه ای را کاوش کند. بارها و بارها به همان مکان ها بازگردد و از افرادی که در سراسر ایران زندگی می کنند، از دوران کودکی تا پایان عمر یک عکس یادگاری بگیرد. او همه چیز را در مورد سرزمین و مردم کشورش می دانست.
"بهمن جلالی" را نمی توان به تنهایی عکاس،روزنامه نگار، جامعه شناس، مورخ و معمار دانست. به عنوان یک عکاس، او تلاش نمی کرد که شخصیت منحصر به فرد خود را به تصویر بکشد. او می خواست انسان و ردپای انسان را از دیدگاه اجتماعی، تاریخی، فرهنگی و معماری و در محیط روزمره، بدون دخالت سوژه ی خود ثبت کند. تصاویر او بر پایه ی دو محور "زمان و مکان" استوار هستند. عکاسی طی سالیان دراز، روح و چشم او را تقویت کرده بود. وجود هر عنصر در کادر به یک معنا بوده و چیدمان عکس ها تصادفی نیست؛ همین امر منجر به ثبت عکس هایی آرام و خالی از تنش اضافی می شود که تعدادی از آن ها در کتاب "بیگانهٔ آشنا" گردآوری شده است. آرامش "بهمن جلالی" در تصاویر او نمایان می شود و در مواجهه و رویارویی مستقیم هنگام ثبت حقایق، او شکوه خاصی را همچون نقاشی، به لحظات و سوژه های خود القا می کند.
کتاب بیگانهٔ آشنا
