اگر صد نفر را به طور اتفاقی انتخاب کنیم و روی آن ها آزمایش انجام دهیم، درخواهیم یافت که، صرف نظر از زمان اختصاص یافته به انجام کار، نزدیک به 33 نفر از آن ها به وضوح تاثیرات مانیتیسم را احساس و دریافت کرده اند.
پیش از هر چیز سعی کنید حرفی نزنید یا کاری نکنید که «آزمودنی» درباره ی آن چه شما سعی دارید انجام دهید از پیش آگاهی پیدا کند، بلکه از او خواهش کنید که بایستد، پاهایش را جمع کند، دست هایش را آویزان کند، چشم هایش را ببندد و به هیچ وجه توجهش را به اعمال و حرکات شما جلب نکند.
بهتر است با نواری چشم های او را ببندید و بگذارید که به مدت یک دقیقه تمام در سکوت باقی بماند. در حالی که کمی از آزمودنی فاصله گرفته اید، به قدری آهسته به او نزدیک شوید که اصلا متوجه عمل شما نشود.
پشت او قرار بگیرید و خیلی آرام دست هایتان را به سمت استخوان های کتفش دراز کنید. طوری که کف دست های شما به موازات او و به فاصله یک سانتی متری سطح پوستش قرار بگیرد.
در کمال آرامش و بدون هیچ مقاومت ارادی در این حالت باقی بمانید و به آزمودنی خود نگاه کنید. به محض این که نوساناتی به سمت عقب (گاهی اوقات به سمت جلو و به ندرت به سمت چپ و راست) در بدن او ملاحظه کردید، حرکت دست هایتان را با حفظ فاصله اولیه ادامه دهید.
افراد «حساس» معمولا متناسب با درجه تأثیرپذیریشان، احساس می کنند که با نیروی کشش کمابیش سریع و قدرتمندی به عقب کشیده می شوند. برمبنای اطلاعاتی که در بند قبلی بیان شده است، به راحتی می توانید تخمین بزنید که شخص مورد آزمایش شما به کدام یک از سه دسته تشریح شده تعلق دارد. با کمی صبر و حوصله درخواهید یافت که ۶۶ درصد اشخاص در برابر تنها یک روش مانیتیسمی هیچ حساسیتی از خود بروز نمی دهند.
آن هایی که متأثر از نیروی جاذبه می شوند، مستعد آن هستند که تنها با تأثیر یاس ها و سایر روش ها به خواب مانیتیسمی فرو روند.
