کتاب از هایدگر تا گادامر

هرمنوتیک در سده بیستم عمدتا کارهایدگر و گادامر بوده است. اما این دو نه خود وارد گفت وگو شدند و نه کسی آن ها را به درستی به گفت وگو واداشت. وضعیت مجموعه آثار، که در خصوص هایدگر بسیار پیشرفت کرده و در مورد گادامر تقریبا به پایان رسیده است، این رویارویی را نه تنها ممکن بلکه حتی لازم می سازد: زیرا رابطه پیچیده و چندلایه گادامر با آموزگارش در اثر اصلی اش حقیقت و روش (۱۹۶۰) احتمالا به دلیل ملاحظات شخصی کم تر بسط پیدا کرد و در نتیجه به دشواری قابل تعیین است. آیا این اثر ادامه کار هایدگر با ابزارهایی دیگر بود یا طرحی در مقابل طرح هایدگر؟
تردیدی نیست که گادامر هنگامی که از هرمنوتیک سخن به میان می آورد اندیشه هایدگر را دنبال می کرد. اما هایدگر نزد گادامر آموزگاری چنان فوق العاده و تحسین برانگیز ماند که گادامر در اثر اصلی خویش از در پیش گرفتن گفت وگوی مستقیم با وی اجتناب کرد. در هر صفحه از این اثر، سخن بر سر«تجربة هرمنوتیکی» و در نتیجه برسر فهم بود، اما ربط دادن آن ها به هایدگر همیشه آسان نبود، هرچند سایه هایدگر همه جا حس می شد. اما این سایه ای بیش نبود. هایدگر و گادامر، با آن که از سنت هرمنوتیکی واحدی برمی خیزند، سرچشمه های واقعی شان اغلب بسیار متفاوت اند. در حالی که هایدگر برای ساخت گشایی خویش از اطمینان های آگاهی عصرجدید پرسش وجود مندرج در متافیزیک ارسطو را از نو وامی گشاید، گادامر ترجیح می دهد با کاربر اساس انگیزه های متقدم هایدگر اخلاق ارسطو را دنبال کند، زیرا نوع کاملا متفاوتی از داناییرا در نظر دارد، یعنی دانایی حقیقت عملی .
هایدگر و گادامر در حالی که از افق ها و پس زمینه های متفاوتی برخاسته اند و در مسیر هرمنوتیکی بسیار متفاوت را طی می کنند، سرانجام در خصوص امر ذاتی تلاقی می کنند. فلسفه آن ها در حالی که به نحوسقراطی در خصوص ازخودبیگانگی دازاین و این توهم که هر کاری شدنی است هشدار می دهد، آن چیزی را که به کلی از دسترس خارج است، یعنی این که ما هستیم و می فهمیم، یادآوری می کند.
کتاب از هایدگر تا گادامر نوشته ی ژان گروندن به ما کمک می کند تفاوت ها و شباهت های این دو فیسلوف برجسته را درک کرده و از این راه به فهم بیشتری از آرای آنها برسیم.