کتاب آرامسایشگاه

نمایشنامه «آرامسایشگاه» اثر بهمن فرسی، یکی از برجسته‌ترین آثار تئاتر مدرن ایران است که در سال ۱۳۵۶ نوشته شد و به‌عنوان یکی از نخستین نمایشنامه‌های ابسورد ایرانی شناخته می‌شود. این اثر به‌ویژه به دلیل ساختار نمادین، زبان پیچیده و درون‌مایه‌های فلسفی‌اش، جایگاه ویژه‌ای در ادبیات نمایشی معاصر ایران دارد.
«آرامسایشگاه» در یک آسایشگاه روانی می‌گذرد که در آن شخصیت‌هایی با مشکلات روانی مختلف در تلاش برای درمان و بهبود وضعیت خود هستند. در این مکان، دکتر توما، سرپرستار خانوم‌بزرگ، همسر بیمار خوشه و دیگران در تلاش‌اند تا بیماری روانی خسرو شهریاری را درمان کنند. اما به تدریج مشخص می‌شود که خود این شخصیت‌ها نیز با مشکلات روانی دست‌وپنجه نرم می‌کنند و در واقع، آسایشگاه نمادی از جامعه‌ای است که افراد در آن به‌تدریج ساییده و خرد می‌شوند.
«آرامسایشگاه» با درون‌مایه‌ای استعاره‌آمیز و رمزآلود، به نقد جامعهٔ مدرن و فشارهای روانی وارد بر انسان‌ها می‌پردازد. در این نمایشنامه، افراد به‌تدریج در معرض فرسایش روانی قرار می‌گیرند و در جستجوی آرامش و درمان، خود به بخشی از مشکل تبدیل می‌شوند. این اثر به‌ویژه بر تضاد میان ظاهر و باطن، حقیقت و دروغ، و سلامت و بیماری تأکید دارد و نشان می‌دهد که مرز میان این مفاهیم در دنیای مدرن به‌تدریج محو می‌شود.
فرسی در «آرامسایشگاه» از زبان پیچیده و نمادین استفاده کرده است که گاهی به مونولوگ‌های فلسفی و گاه به دیالوگ‌های سریع و پرتنش می‌انجامد. این سبک نوشتاری، فضای ابسورد و بی‌معنای نمایشنامه را تقویت می‌کند و مخاطب را به تفکر دربارهٔ ماهیت واقعیت و ذهن انسان وامی‌دارد. «آرامسایشگاه» در سال ۱۳۵۶ به سفارش ادارهٔ تئاتر وزارت فرهنگ و هنر وقت، به مدت یک ماه به کارگردانی بهمن فرسی در تئاتر سنگلج روی صحنه رفت. بازیگران آن شامل علی نصیریان (دکتر توما)، آذر فخر (خوشه)، مهین شهابی (خانوم‌بزرگ)، محمد مطیع (مرد ماشین)، خسرو شکیبایی (خسرو شهریاری) و محبوبه بیات (دختر) بودند. این اجرا با استقبال خوبی از سوی تماشاگران و منتقدان مواجه شد و به‌عنوان یکی از نقاط عطف تئاتر مدرن ایران شناخته می‌شود.
«آرامسایشگاه» اثری است که با نگاهی عمیق و فلسفی به مسائل روانی و اجتماعی انسان در دنیای مدرن می‌پردازد. فرسی با استفاده از زبان نمادین و ساختار پیچیدهٔ نمایشنامه، توانسته است تصویری تأمل‌برانگیز از بحران‌های فردی و جمعی ارائه دهد. این نمایشنامه نه‌تنها در زمان خود، بلکه در دوران معاصر نیز همچنان مورد توجه و مطالعه قرار می‌گیرد و به‌عنوان یکی از آثار برجستهٔ ادبیات نمایشی ایران محسوب می‌شود.