رضا فکر کرد همه ی این ماجراها کمی سر و سامان پیدا کنند وقتی امیلی دوباره به حیات برگردد وقتی او و شری سرانجام بنشینند و با هم درست و حسابی حرف بزنند اگر باز هم این موج های لعنتی تکرار و روزمرگی سراغش آمدند باید سری به درمان گر بزند. نه از آن ها که آدم را میبنند و به قرص و دوا می بندند و نه از آن ها که میخواهند سنگ صبور آدم باشند و بنشینند تا تو وراجی کنی و میان اعترافات هفتگی ، راه رهایی روح خودت را بیابی. از آن ها که میگویند راه حل مشکلت این است که دست زنت را بگیری و دوتایی چند ماهی را بروید و به سفری آرام بخش بروید هند یا نپال ،کوه های پرو یا کنار رودخانه ای با صفا. جایی برای تجدید قوا .جایی برای تجدید همه چیز. جایی برای شروعی دوباره. رضا امیدوار بود و همین امید کور از جایی در آن پس و پشت های ناخودآگاه به ادامه ی لبخندها و لبخند ها هلش می داد...
نشر چشمه