کتاب پیش رو از پیش باور دارد که سینما همواره یک پایش در هنرهای دیگر است. از این جهت همچنان به تعریف کمابیش دمده از سینما، در مقام هنر هفتم، وفادار است، یعنی به همان بنیاد هستی شناسانه سینما، همان امکان حرکت از یک هنر به هنرهای دیگر، همان قدرت ساماندهی حرکت ناممکن، اما به یمن سینما ممکن میان هنرهای دیگر یا همان خصلت «به علاوه ی یک هنر دیگر» بودن. هنرهای دیگر از شأن هستی شناسانه مستقل و فروبسته ای برخوردارند. یک نقاشی نمی تواند موسیقی باشد، یک بنای معماری نمی تواند یک تئاتر باشد و برعکس. همان خصلتی که تمامی این هنرها را واجد ذات و بنیانی مستقل می کند. همان کیفیتی که «ناب بودن» را به ارزشی خدشه ناپذیر و اساسی در باب آنها بدل می کند. براساس همین پیش فرض، پیوند سینما با معماری در بخش نخست این کتاب بررسی شده است؛ و در بخش دوم نیز پیوند اجتماعی و زیباشناسانه سینما با فضای شهری. گفتارها مکتوب شدند بی آنکه تلاشی شود برای تحمیل نوعی قالب نوشتاری بر آن، تا حفظ کنند آن گفتگوی خاموشی را که در سرتاسر این درس گفتارها میان من و شرکت کنندگان جاری بود؛ آن گفتگوی ذهنی که یادآوری می کند هرآنچه من از این حضور و مشارکت آموختم: همان ایده در حال گذر بودن تفکر، ایده غلبه گازها بر جامدات، سایه ها بر بدن ها و اشباح بر آدم ها. ایده اولویت تخریب بر ساخت؛ ایده آستانه ها.
کتاب صحنه هایی از یک ازدواج
حرفه هنرمند
مازیار اسلامی
