کتاب فصل دوزخی انتهای اتوبان 61

«فصل‌های دوزخی انتهای اتوبان 61» رمانی نوشته‌ی شهریار وقفی‌پور است؛ اثری مدرن که روایتی غیرخطی دارد.
نویسنده کوشیده با تغییر راوی و درهم‌تنیدگی خیال مشکوک و واقعیت مشکوک روایتی ارائه دهد که بعضی اوقات مخاطب را دچار سرگیجه می‌کند. این نوع روایت حاصل زندگی عجیب غریب در دوره‌ای عجیب است که طبیعی به نظر می‌رسد و مخاطب با آن مأنوس است. این آشفتگی و به‌هم‌ریختگی اطلاعات، در پایان فصل اول با درک این نکته که راوی تحت تأثیر مواد مخدر است، برای خواننده حل می‌شود. مخاطب با یک راوی پارانوئیدی روبه‌رو است و در سراسر داستان شاهد ازهم‌گسیختگی و تشکیک راوی در بدیهیات است. بیزاری، خشم، خشونت، گوشه‌گیری و مسائلی از این قبیل نشان می‌دهد که راوی از نظر روانی سالم نیست و در نتیجه می‌توان هر انتظاری از او داشت. در ابتدای رمان، اشاره می‌شود که داستان درباره‌ی ایرانی است که ملغمه‌ای از روسیه‌ی قرن نوزدهم و فرانسه‌ی قرن بیستم است. در حالی که ایران قرن بیست و یکم را تجربه می‌کند. این ملغمه جامعه‌ای را نشان می‌دهد که نمی‌تواند روی پای خود بایستد و از نظر اجتماعی دچار بی‌هویتی شده است و خواننده شاهد روایت عجیب راوی از وضع نابسامان جامعه است. در رمان جهانی ساخته شده که شبیه به یک کشور است. طرح جنایت در رمان سرپوشی برای گفتن مسائل اجتماعی است. اگر راوی تراوشات ذهنی بیمارگونه دارد، به خاطر جامعه‌ی بی‌هویتی است که در آن زندگی می‌کند. جامعه‌ای که کودکانش شعر مرگ می‌خوانند. راوی مدام در ذهنش با احتمالات سر و کله می‌زند، احتمالاتی که نشان‌دهنده‌ی روان‌پریشی اوست. راوی در زمان، اشخاص، در خواب و بیداری خودش، در بود و نبود افراد و حتی در رخ دادن یا ندادن وقایع، شک و تردید دارد. اما این نوع شک راوی به یقین نمی‌رسد و در آخر رمان هم معلوم نمی‌شود که قاتل چه کسی است؟
در رمان خرده‌روایت‌های بی‌سرانجامی نیز وجود دارد که کارکرد آن‌ها نشان دادن عدم قطعیت در رسیدن به پاسخ سوالات است و البته نشان دادن جامعه‌ای که «علت» در آن مرده و دچار بی‌هویتی شده است. بنابراین نشناختن قاتل امری منطقی به نظر می‌رسد.
«فصل‌های دوزخی انتهای اتوبان 61» رمانی مدرن و متفاوت است که شیوه‌ی روایت و جهان آن با رمان‌های معمول فارسی متفاوت است و گزینه‌ای مناسب برای علاقمندان به این نوع رمان‌ها.