کتاب تاریخ برده داری

شاهزاده هنری، مصمم برای گسترش حیطه نفوذش در جنوب، دریانوردانش را در مسیر ساحل اقیانوس اطلس، که پیش تر کشف نشده بود، به سوی شمال آفریقا گسیل کرد. این دریانوردان در سال 1441 بر ساحلی به ظاهر متروکه قدم گذاشتند. وقتی آن ها با گروهی از سیاهان بومی روبه رو شدند، دوازده تن از آن ها را به اسارت گرفتند و آن ها را به پرتغال بردند. شاهزاده هانری به دنبال طلا بود، اما برای کار در مزارع نیشکر و تصفیه خانه های جزایر اروپا و غرب آفریقا به برده نیاز داشت. او که با منبعی عظیم برای تامین برده های مزارع نیشکر روبه رو شده بود، سعی کرد موافقت پاپ را که در این گونه امور صاحب نفوذ بود، جلب کند. سال ها بود که پادشاهان پرتغالی پاپ را به مثابه ارباب بزرگ فئودال محسوب می کردند وی در درون حطیه های فرمانروایی خویش از او مشورت می گرفتند. حمایت پاپ ضروری بود، چون کلیسا از حربه تکفیر، یعنی طرد افراد از کلیسا و شرکت در مناسک آن، برخوردار بود. اگر فرمانروای پرتغال مغضوب پاپ واقع و تفکیر می شد، فرمانبرداران خودش علیه او می شوریدند، و ممکن بود که کشورهای دیگر نیز به نام کلیسا علیه او اعلام جنگ دهند. پاپ به شاهزاده هانری اجازه داد که در بازگشت از آفریقا، سیاه پوستان را به عنوان برده با خود بیاورد. در نتیجه، تا سال 1448 بیش از نهصد آفریقایی اسیر و به عنوان برده به لیسبون آورده شدند. وقتی نرخ تجارت برده حدودا به یک هزار برده در سال رسید، پرتغالی ها در موریتانی فعلی، دژی ساختند تا بردگان را پیش از حمل در آن محبوس کنند. اما پرتغالی ها تنها اروپاییانی نبودند که با آفریقا تجارت می کردند. علاقه عمده آن ها بر طلا، و نه برده معطوف بود. پرتغالی ها همچنان در امتداد ساحل به سمت جنوب پیش رفتند و به قلمرو پادشاهی بانتو در کنگو رسیدند و پیمانی مستحکم بستند که جریان پیوسته برده هایی را که به دست آنان می رسید، تضمین می کرد.