کتاب خلوتگه سایه ها

ویگوتسکی (1934-1896) که تا 30 سال پیش، تنها در محافل کوچکی از غرب با آثار او آشنا بودند، اینک به عنوان یکی از نظریه پردازان بزرگ قرن بیستم، چهره درخشان علمی و موتسارت روان شناسی تلقی می شود.
امروزه کمتر حوزه و قلمروی از علوم شناختی و رفتاری اعم از رشد، شناخت، روان شناسی زبان، آسیب شناسی روانی، نوروپسیکولوژی و توان بخشی وجود دارد که رگه هایی از دیدگاه های ویگوتسکی در آن راه نیافته باشد.
کوزولین روان شناس و روان پزشک برجسته روسی آمریکایی سعی کرده است در این کتاب، تصویری زنده و جامع از آرا و آثار ویگوتسکی در زمان زندگی او، و نیز سیر و تحول اندیشه های او پس از مرگش در سن 38 سالگی، فراهم آورد. علل و زمینه های توجه به آثار ویگوتسکی که مخصوصا در طی سه دهه اخیر شتاب بیشتری گرفته است، به بهترین وجهی در این کتاب، مورد نقد و بررسی قرار گرفته است.
این کتاب با ارائه خوانشی جدید از ویگوتسکی، او را در بافت تاریخی فرهنگی و در پیوند با تاریخ و فرهنگ، معرفی می کند و در تمامی سطوح تجزیه و تحلیل، ایجاد ارتباط و گفت و شنود را مهم ترین عامل و سازوکار زایش، پردازش و پالایش انگاره ها می شمارد.
عده ای معتقداند که ویگوتسکی انقلابی در دانش روان شناسی پدید آورده است. خصوصیتی که آرای ویگوتسکی را برای دانش پژوهان پرکشش می سازد، چگونگی روی آوری او به بررسی اساسی ترین و مهم ترین مسئله شناخت و معرفت، یعنی ارتباط زبان و تفکر است. او این ارتباط را در جریان رشد و تحول فردی و نوعی مطالعه می کند، با روشی که روان شناسان پیش از او در آلمان و روان شناس معاصر او -پیاژه- در سوئیس مطالعه می کردند. یافته های او در طیف وسیعی از مسائل روان شناسی، نوروپسیکولوژی، زبان شناسی، دانش شناخت و معرفت شناسی کاربردی پیدا می کند.
این کتاب که مهم ترین کتاب ویگوتسکی است نظریه های او را درباره روان شناسی رشد، روان شناسی زبان و زبان شناسی به تفصیل شرح می دهد. این کتاب از منابع کلاسیک و بسیار مهم رشته های زبان شناسی و روان شناسی زبان و رشد به شمار می آید.