کتاب کاپوزی

«کاپوزی» رمانی نوشته‌ی رضا کاظمی است که ساختاری غیرخطی دارد و داستان آن از طریق چند نامه روایت می‌شود. نویسنده‌ای به نام ارجمند قرار بوده رمانی با عنوان کاپوزی منتشر کند، اما از انتشار آن منصرف شده است. با این حال، ناشر کتاب خبر می‌دهد که کتاب منتشر شده است. نویسنده که تعجب کرده با ناشر تماس می‌گیرد و ناشر نیز ادعا می‌کند که کتاب کاپوزی را به کتابخانه‌ای فرستاده تا آن را برای چاپ آماده کنند. اما هنگام نحویل کتاب از کتابخانه، متوجه شده که کتاب با چیزی که او تحویل داده، متفاوت است. کتابی که ناشر تحویل گرفته، شامل چند نامه است که بین شخصیت‌های مختلف رد و بدل می‌شود.
داستان از طریق چند نامه روایت می‌شود که براساس ترتیب زمانی مرتب نشده‌اند. بنابراین خواننده باید برای درک داستان ارتباط بین نامه‌ها را خودش کشف کند. علاوه براین خواننده‌ی این کتاب با چالش دیگری نیز روبروست؛ راوی‌ها غیرقابل اعتماد هستند. آن‌ها گاهی دروغ می‌گویند، وقایع را تحریف می‌کنند و اطلاعات غلط می‌دهند. خواننده در مورد درستی یا نادرستی آن‌چه می‌خواند، دچار تردید می‌شود و باید با مقایسه‌ی روایت‌های مختلف بکوشد تا به حقیقت وقایع پی ببرد. حقیقت، واقعیت و نسبیت از جمله مضامینی هستند که نویسنده کوشیده در این رمان به آن‌ها بپردازد.
در این رمان فرم بر محتوا غلبه دارد؛ هر آن‌چه هست، فرم است، فرمی‌ خودبسنده که در خدمت پیشبرد خود است. گویی متن با بی‌رحمی‌ سعی دارد تا خود را حفظ کند و در این راه هیچ ترسی به خود راه نمی‌دهد. حتی برخی جاها که به زیاده‌گویی می‌رسد، سعی دارد تا این زیاده‌گویی جذاب و خواندنی باشند. نویسنده با حذف توصیفات و شخصیت‌ها، جهانی خلق می‌کند که در آن اتفاقات بر بستری رخ می‌دهند که زمان در آن‌ها اهمیتی ندارد.
نویسنده در مورد شیوه و سبک کارش می‌گوید: «داستان‌خوان‌های ایرانی کـم‌حوصله‌اند و خیلی تند می‌خواهند سر و ته یک کتاب را هم بیاورند. حتی بارها سر این موضوع بحث کردیم که چرا بعضی‌ها به محض خریدن رمـانی که مدت‌ها منتظرش بوده‌اند اول صفحه‌ی آخرش را می‌خوانند تا بدانند آخر قصه چه می‌شود و بعد می‌روند سراغ صفحه‌ی اول.» با کاپوزی به‌هیچ‌وجه نمی‌شود این کار را کرد. «کاپوزی» برای علاقمندان به رمان‌های متفاوت می‌تواند گزینه‌ای مناسب باشد.