فلسفۀ لودویگ یوزف یوهان ویتگنشتاین (1951 - 1889 م.) دستاورد شگفت انگیز نبوغی است که از جهات مختلف با آثار معاصران و اسلافش متفاوت است.مهم ترین نکته دربارۀ فلسفۀ او آن است که او دو فلسفۀ مختلف به وجود آورد: یکی در رسالۀ منطقی فلسفی (1921 م.) و دیگری در تحقیقات فلسفی ( 1953 م.) رگه های زیادی هستند که عقاید نخست و بعدی او را به هم پیوند می دهند ولی اختلافات میان آن ها چندان است که زندگی فکری او را می توان به دو دوره تقسیم کرد. اندکی پس از آغاز قرن بیستم، فلسفه دیگر مطالعۀ مستقیم اندیشه ها و عقاید نبود، بلکه تقریبا مطالعۀ آن ها به میانجیگری «زبان » بود. ویتگنشتاین این روش جدید را دنبال کرد و کمک بزرگی هم به آن، مخصوصا در دورۀ دوم فلسفی اش، کرد. او همواره دل مشغول پرسش هایی از این دست بود که: فلسفه چیست و چه باید باشد و چگونه باید انجام شود. فلسفۀ او را نه فقط از لحاظ تغییرات میان آموزۀ دورۀ نخست و دورۀ دوم او، بلکه از جهت تغییرات در روش نیز باید بررسی کرد و دیوید پیرس در این کتاب چنین کرده است.
کتاب ویتگنشتاین
