کتاب درد قهوه
نویسنده:
ماریو بندتی
5
از
2
رأی
زودترین زمان ارسال:
22 خرداد
٪10
198000
معرفی کتاب درد قهوه
"درد قهوه" رمانی درخشان از نویسنده نام‌آشنای اروگوئه‌ای، ماریو بندتی است که نخستین‌بار در سال ۱۹۹۲ منتشر شد. این اثر در دل شهر مونته‌ویدئو می‌گذرد و با ساختاری پاره‌پاره اما شاعرانه، زندگی مردی به نام کلودیو را از کودکی تا بزرگسالی در قالب ۴۸ قطعه کوتاه بازمی‌تاباند-قطعاتی از حافظه، فقدان، دلبستگی و راز.
کلودیو زندگی خود را از پنج‌سالگی به یاد می‌آورد؛ از نخستین کنجکاوی‌های کودکانه‌اش گرفته تا مواجهه با مرگ و عشق. او کشف جسد یک ولگرد مرموز به نام ال دندی را روایت می‌کند، مرگ غم‌انگیز مادرش را، و عشق نافرجام و رمزآلودش به ریتا، دختری که بی‌هیچ توضیحی می‌آید و می‌رود و همواره نشانی از زمان را با خود دارد: ساعت ۳:۱۰.
روایت کلودیو همچون مجموعه‌ای از رویاها و تکه‌های حافظه است؛ با نمادهایی که بارها بازمی‌گردند: درخت انجیر، تفاله‌ی قهوه، لحظه‌ی توقف زمان.
درخت انجیر، که در حیاط خانه‌ی کلودیو قد کشیده، نه‌تنها یادگار دوران کودکی اوست، بلکه به پناهگاهی برای خلوت‌های عاشقانه‌اش با ریتا بدل می‌شود. این درخت، همچون حافظه‌ای زنده، شاهد خاموشی‌ست بر گذر زمان و تنش‌های درونی شخصیت‌ها. ساعت ۳:۱۰، بارها در روایت تکرار می‌شود؛ نه صرفا یک لحظه‌ی تصادفی، بلکه مرزی میان گذشته و آینده، میان رخداد و بازاندیشی. این ساعت به نشانه‌ای بدل می‌شود از ایست زمان، جایی که کلودیو با خود، با خاطرات و با مسیر زندگی‌اش روبه‌رو می‌شود. درد قهوه، استعاره‌ای‌ست برای خاطرات ته‌نشین‌شده. همان‌گونه که در آیین‌های کهن از ته‌مانده‌ی قهوه، آینده را می‌خوانند، کلودیو نیز در لایه‌های فراموش‌شده‌ی ذهن خویش به جست‌وجوی معنا، نشانه و شاید فرصتی برای بازنگری در زیسته‌هایش می‌پردازد. ماریو بندتی در این رمان از ساختاری غیرخطی و قطعه‌وار بهره می‌برد که بازتابی از نحوه‌ی کارکرد حافظه انسانی‌ست: پراکنده، پرش‌دار، و وابسته به احساس. او با نثری ساده و شفاف، اما در عمق شاعرانه، خواننده را دعوت می‌کند تا نه‌تنها داستان کلودیو، که تجربه‌ی زیسته‌ی خود را نیز مرور کند.
"درد قهوه" داستانی‌ست از آن‌چه می‌ماند: از ته‌نشین‌های حافظه، از عشق‌هایی که به‌تمامی زیسته نمی‌شوند، از مرگ‌هایی که توضیح ندارند، و از لحظاتی که ناگهان در میانه‌ی روز به حافظه بازمی‌گردند. بندتی، با ظرافت و تلخی خاص خود، ما را به مراقبه‌ای آرام بر زندگی روزمره فرا می‌خواند-بر لحظات بی‌ادعا اما سرنوشت‌ساز.
کلودیو زندگی خود را از پنج‌سالگی به یاد می‌آورد؛ از نخستین کنجکاوی‌های کودکانه‌اش گرفته تا مواجهه با مرگ و عشق. او کشف جسد یک ولگرد مرموز به نام ال دندی را روایت می‌کند، مرگ غم‌انگیز مادرش را، و عشق نافرجام و رمزآلودش به ریتا، دختری که بی‌هیچ توضیحی می‌آید و می‌رود و همواره نشانی از زمان را با خود دارد: ساعت ۳:۱۰.
روایت کلودیو همچون مجموعه‌ای از رویاها و تکه‌های حافظه است؛ با نمادهایی که بارها بازمی‌گردند: درخت انجیر، تفاله‌ی قهوه، لحظه‌ی توقف زمان.
درخت انجیر، که در حیاط خانه‌ی کلودیو قد کشیده، نه‌تنها یادگار دوران کودکی اوست، بلکه به پناهگاهی برای خلوت‌های عاشقانه‌اش با ریتا بدل می‌شود. این درخت، همچون حافظه‌ای زنده، شاهد خاموشی‌ست بر گذر زمان و تنش‌های درونی شخصیت‌ها. ساعت ۳:۱۰، بارها در روایت تکرار می‌شود؛ نه صرفا یک لحظه‌ی تصادفی، بلکه مرزی میان گذشته و آینده، میان رخداد و بازاندیشی. این ساعت به نشانه‌ای بدل می‌شود از ایست زمان، جایی که کلودیو با خود، با خاطرات و با مسیر زندگی‌اش روبه‌رو می‌شود. درد قهوه، استعاره‌ای‌ست برای خاطرات ته‌نشین‌شده. همان‌گونه که در آیین‌های کهن از ته‌مانده‌ی قهوه، آینده را می‌خوانند، کلودیو نیز در لایه‌های فراموش‌شده‌ی ذهن خویش به جست‌وجوی معنا، نشانه و شاید فرصتی برای بازنگری در زیسته‌هایش می‌پردازد. ماریو بندتی در این رمان از ساختاری غیرخطی و قطعه‌وار بهره می‌برد که بازتابی از نحوه‌ی کارکرد حافظه انسانی‌ست: پراکنده، پرش‌دار، و وابسته به احساس. او با نثری ساده و شفاف، اما در عمق شاعرانه، خواننده را دعوت می‌کند تا نه‌تنها داستان کلودیو، که تجربه‌ی زیسته‌ی خود را نیز مرور کند.
"درد قهوه" داستانی‌ست از آن‌چه می‌ماند: از ته‌نشین‌های حافظه، از عشق‌هایی که به‌تمامی زیسته نمی‌شوند، از مرگ‌هایی که توضیح ندارند، و از لحظاتی که ناگهان در میانه‌ی روز به حافظه بازمی‌گردند. بندتی، با ظرافت و تلخی خاص خود، ما را به مراقبه‌ای آرام بر زندگی روزمره فرا می‌خواند-بر لحظات بی‌ادعا اما سرنوشت‌ساز.
درباره ماریو بندتی
ماریو اورلاندو هملت هاردی برنئو بندتی فاروگیا (Mario Orlando Hamlet Hardy Brenno Benedetti Farrugia) (۱۴ سپتامبر ۱۹۲۰ (میلادی) ـ ۱۷ مه ۲۰۰۹) روزنامه‌نگار، شاعر و نویسنده سرشناس اروگوئه ای بود. از او به عنوان یکی از مهمترین نویسندگان ادبیات آمریکای لاتین در قرن بیستم یاد می‌شود. بندتی سال ۱۹۲۰ در یک خانواده مهاجر ایتالیایی در شهر پاسو دلوس توروس در اروگوئه به دنیا آمد. ۱۴ سالش بود که در یک مغازه مشغول به کار شد. از ۱۵ سالگی به خاطر سرودن شعر و نوشتن داستان وارد حلقه‌های ادبیات آمریکای لاتین شد. او از جوانی وارد حرفه روزنامه‌نگاری شد و برای چند دهه سردبیر مجلات ادبی و سیاسی بود. بندتی به عنوان منتقد ادبی و سینمایی در روزنامه‌های اروگوئه و دیگر کشورهای اسپانیایی‌زبان کار کرد.
بندتی علاوه بر نویسندگی و شاعری یک فعال سیاسی نیز بود. او تمایلات چپی داشت و از انقلاب کوبا حمایت می‌کرد. در کنار نویسندگانی چون گابریل گارسیا مارکز و ارنستو ساباتو از استقلال پورتوریکو پشتیبانی می‌کرد. او سال ۱۹۷۱ به تشکیل ائتلاف چپ در اروگوئه به نام جبهه فراگیر کمک کرد تا نظام دو حزبی کشورش را که ۱۵۰ سال حاکم بود، به چالش بکشد.
پس از کودتای نظامی سال ۱۹۷۳ جبهه فراگیر غیرقانونی اعلام شد و مجله ماریو بندتی که مارچا نام داشت، توقیف شد و بندتی به تبعید رفت. او سال‌های تبعید را در بوینوس‌آیرس، لیما، هاوانا و مادرید گذراند. او ۱۲ سال بعد به اروگوئه برگشت. اما همچنان به زندگی در اسپانیا هم ادامه داد.
بندتی علاوه بر نویسندگی و شاعری یک فعال سیاسی نیز بود. او تمایلات چپی داشت و از انقلاب کوبا حمایت می‌کرد. در کنار نویسندگانی چون گابریل گارسیا مارکز و ارنستو ساباتو از استقلال پورتوریکو پشتیبانی می‌کرد. او سال ۱۹۷۱ به تشکیل ائتلاف چپ در اروگوئه به نام جبهه فراگیر کمک کرد تا نظام دو حزبی کشورش را که ۱۵۰ سال حاکم بود، به چالش بکشد.
پس از کودتای نظامی سال ۱۹۷۳ جبهه فراگیر غیرقانونی اعلام شد و مجله ماریو بندتی که مارچا نام داشت، توقیف شد و بندتی به تبعید رفت. او سال‌های تبعید را در بوینوس‌آیرس، لیما، هاوانا و مادرید گذراند. او ۱۲ سال بعد به اروگوئه برگشت. اما همچنان به زندگی در اسپانیا هم ادامه داد.
دسته بندی های کتاب درد قهوه
قسمت هایی از کتاب درد قهوه
بدنم یخ کرده بود. در آن هوای پاییزی این واکنش بدنم حقیقتا نوبر بود. پاییز دل انگیزترین فصل من بود. اما آن لحظه وقتی سوز اشک را احساس کردم، هوای پاییزی معنا و مفهوم دیگری یافت. از پشت پردۀ اشک خوب که نگاهش کردم، زیبایی و شیرینی نگاهش رنگ باخته بود. با انگشت های ظریفش که سرد هم بودند، روی گونه های خیسم کشید. تا گفتم چه غریبانه می روی! احساس کردم شهسواری هستم که شهبانویش را به اسیری می بردند. به قول شاعر مکزیکی: «آن که رفت، خاطره اش را برد، چنان رودی رونده، چونان نسیمی گذرا، بدرود و دیگر هیچ.»
کتابهای مرتبط با کتاب درد قهوه
اولین نفری باشید که نظر خود را درباره "کتاب درد قهوه" ثبت می‌کند
📚 راهنمای خرید و ارسال کتاب به خارج از ایران