کتاب در تقابل زندگی

پله های بیمارستان را باعجله طی می کنم و خودم را به پذیرش می رسانم، دو سه پرستار بزک کرده و ایضا وراج در حال گفتگو بودند. - عذر می خوام، پیمان طاعتی تو این بیمارستان بستریه؟ یکی از پرستارها که ازقضا تقریبا مثل مرغی تپل مپل است و دائما با همکارش حرف می زند، بدون آنکه نگاهم کند می پرسد: - بیمار شما رو کی آوردن؟ - فکر کنم یکی دو ساعت پیش. بدون اینکه نگاهم کند، دفتر بزرگ پذیرش را باز کرد و نگاهی به آن انداخت، بعد با کمی تأمل و تحمل گفت: - بله پیمان طاعتی، تازه از اورژانس آوردنش توی بخش. بعد مانند کسی که داشت با خودش مشورت می کرد گفت: - نوع بیماری مسمومیت؛ تشریف ببرید طبقه اول سمت راست. تخت شماره هفت.