کتاب به چشم هایم نگاه کن

کتاب «به چشم‌هایم نگاه کن» نوشته‌ی جان الدر رابیسون، روایت زندگی شخصی او از دوران کودکی تا بزرگسالی است؛ زمانی که بالاخره متوجه می‌شود علت بسیاری از تفاوت‌های رفتاری‌اش سندرم آسپرگر بوده. او در این کتاب به تجربه‌ی زیستن با این وضعیت، بدون آگاهی از آن، می‌پردازد و نشان می‌دهد که چطور این ناآگاهی باعث شده در بیشتر مراحل زندگی احساس بیگانگی و سوء‌تفاهم داشته باشد.
رابیسون بخش زیادی از کتاب را به دوران کودکی و نوجوانی‌اش اختصاص داده؛ دورانی که در آن دیگران او را عجیب، سرد، یا ناهنجار می‌دانستند. او به سختی می‌توانست ارتباط چشمی برقرار کند، نشانه‌های اجتماعی را متوجه نمی‌شد، و واکنش‌هایش معمولا با اطرافیان هماهنگ نبود. چون در آن زمان تشخیص آسپرگر رایج نبود، رفتارهایش اغلب به‌عنوان نافرمانی یا بی‌احساسی تفسیر می‌شدند. خانواده‌اش نیز مشکلات خاص خود را داشتند، که شرایط را برایش پیچیده‌تر می‌کرد.
با وجود این، نویسنده توضیح می‌دهد که برخی ویژگی‌های شناختی‌اش به او کمک کرده‌اند در حوزه‌هایی مثل کار فنی، الکترونیک و مهندسی صدا موفق باشد. او در نوجوانی مدرسه را رها کرد، اما بعدها توانست در صنایع فنی کار پیدا کند و حتی برای گروه موسیقی KISS دستگاه‌های صوتی بسازد. این بخش‌ها بیشتر روی سازگاری او با محیط کار و استفاده از مهارت‌های خاصش تمرکز دارند، نه تلاش برای درمان یا تغییر ویژگی‌هایش. نقطه‌ی تغییر مهم در زندگی رابیسون زمانی اتفاق می‌افتد که در حدود چهل‌سالگی تشخیص می‌گیرد که آسپرگر دارد. این تشخیص برایش توضیحی است برای سال‌ها سردرگمی، و در ادامه باعث می‌شود که بتواند با خودش و دیگران راحت‌تر کنار بیاید. در پایان، نویسنده به جای نتیجه‌گیری کلی یا شعارگونه، فقط روند شناخت خود و تجربه‌ی زیستن با یک تفاوت عصبی را بیان می‌کند.