احمدرضا احمدی (زاده ۳۰ اردیبهشت ۱۳۱۹ در کرمان) شاعر و نمایشنامهنویس و نقّاش ایرانی است.
آشنایی عمیق او با شعر و ادبیات کهن ایران و شعر نیما دستمایهای شد تا حرکتی کاملاً متفاوت را در شعر معاصر آغاز و پیریزی کند. از بیست سالگی بهطور جدی به سرودن شعر پرداخت. وی نخستین مجموعه شعرش را با عنوان طرح در سال ۱۳۴۰ منتشر کرد که توجه بسیاری از شاعران و منتقدان دهه ۴۰ را جلب کرد. وی همچنین آثاری در ادبیات کودک و نوجوان دارد.درختانی را از خواب بیرون میآورم / درختانی را در آگاهی کامل از روز / تو که / با همه ی فقر و سفره ی بی نان / در کنارم نشسته ای / لبخند بر لب داری / در چهار جهت اصلی / چهار گل رازقی کاشته ای / عطر رازقی / ما را درخشان / مملو از قضاوتی زودگذر / به شب میسپارد / همه چیز را دیده ایم / تجربه های سنگین ما / ما را پاداش میدهد / که آرام گریه کنیم / مردم گریز / نشانی خانه خویش را گم کرده ایم / لطف بنفشه را میدانیم / اما دیگر بنفشه را هم نگاه نمیکنیم / ما نمیدانیم / شاید کنار بنفشه / دشنه ای را به خاک سپرده باشند / باید گریست / باید خاموش و تار / به پایان هفته خیره شد / شاید باران / ما / من و تو / چتر را در یک روز بارانی / در یک مغازه / که به تماشای گلهای مصنوعی / رفته بودیم / گم کردیم