«هنگامی که ذهن ما قادر باشد روی یک هدف فیزیکی یا روحی توقف کند و از آن منحرف نشود، شرایطی فراهم می شود که به آن «تمرکز ذهن» می گوییم. ذهن متمرکز قادر است ماورای پدیده های مادی را مشاهده کند، لکن در وضعیت عادی و پراکندگی، امکان کوچک ترین رویتی را نخواهد داشت. اهمیّت حیاتی کمّی و کیفی تمرکز ذهن در تمام عرصه های زندگی برای اهل علم و معرفت ثابت شده است. خاصیت نیروی تمرکز این است که ذهن را از حالت تشتّت، پراکندگی و آشفتگی درمی آورد و هدفمند و تأثیرگذار می نماید، به همین دلیل فردی که ذهنش مغشوش و پریشان است قادر به انجام هیچ عمل سودمند و موثری نیست. زیرا فرد مغشوش الفکر، هنگامی که با ذهن پراکنده کاری انجام می دهد، دچار اشتباه و خطای فراوانی می شود علّت این است که بدن او در حالی عملی انجام می دهد که ذهن در جایی دیگر و موضوع متفاوتی را تعقیب می کند و همواره خود را دچار دردسر، خسران و زیان روحی و مادّی عذاب آوری و حتی خطر جانی می بیند. چنین افراد مغشوش الفکر، همواره مضطرب، نگران، مردّد، افسرده، عصبی، منفعل، مسامحه کار، و نامتعادل می شوند و قاعدتا قادر نیستند که شئونات زندگی را از نظر کمّی و کیفی ارتقاء و تحکیم بخشند، بنابراین احساس موفقیّت و خوشبختی نمی کنند. برخورداری از قدرت تمرکز ذهنی یکی از نعمات بسیار بااهمیّت، ارزشمند و حیاتی است و لازم است همواره در زندگی تلاش شود که از قانون تمرکز ذهن، تبعیت گردد تا با انجام تمرینات ویژه روزانه، موجبات درمان ضعف و یا فقدان تمرکز ذهنی فراهم شود تا قادر باشیم با ذهن متمرکز و قدرتمند، هرآنچه را که اراده می کنیم، محقق نماییم و اسباب موفقیّت و خوشبختی خویش را فراهم سازیم. البته در این زمینه، تمرینات متنوع و گوناگونی در ارتباط با بدن و مراکز روانی، وجود دارد که بهترین تمرکز، روی تنفس است.»