نوشتن، موهبتی کم نظیر و قلم، معجزه گری بی همتا است؛ قلم محترم است، به ویژه قلمی که خوب و خوش بنویسد و از لطافت طبع و از بداعت علم بگوید. توانایی نوشتن موهبتی است بس بزرگ، چراکه انسان به وسیله ی آن اندیشه‌هایش را به بیان میآورد؛ نه فقط اندیشه و علم را، بلکه هنر درون را در بیرون به تصویر میکشد. با وجود اهمیت زیاد نوشتن ولی برایم چه سخت بود در زمینهای بنویسم که بطور کامل در تخصص من نبود. درست است که تخصص اینجانب یعنی سنجش ازدور حرارتی خود یک موضوع کاملا بین رشته ای است ولی این بار میخواستم حرفی جدید در زمینه آتش دیروز و حرارت امروز بزنم. میخواستم ببینم که آیا آتش گذشته میتواند چراغ راه کوچه های تنگ و تاریک فردا باشد؟! پس لازم بود به یک وادی دیگر یعنی ورای روشهای معمول نوشتن پا بگذارم. این کتاب نه فقط پای علم و فناوری را به میان میکشد بلکه حرفهایی هم از نقش هنر و ادبیات و فلسفه به میان میآورد. خلاصه با همه سختیها به لطف خداوند، راه بر من هموار و هموارتر گردید به طوریکه که اکنون شاهد استقبال از این اثر کاملا بین رشتهای هستم. پس بنویسیم زیرا نوشتن موهبتی است بس بزرگ که انسان به وسیله آن اندیشه‌هایش را به تصویر میکشد. نه فقط اندیشه و علم را بلکه هنر درون را به هنر بیرون پیوند می‌زند. توانایی واقعی بشر از زمانی شروع شده است که توانسته بر روی کاغذ بنویسد و یا بر روی سنگ حک کند. دلیل ابتدایی بشر برای نوشتن را ترس او از فراموشی و نیازش به ثبت وقایع میدانند. شگفت آور است که چرا بشر را اینگونه میپندارند؟!
کتاب رمزگشایی آتش و پدیدارشناسی حرارت
دانشگاه تهران
سید کاظم علوی پناه
