کتاب نما با نمایش

«نما با نمایش» به عنوان تازه‌ترین اثر مهدی پوررضائیان نمایشنامه‌نویس و پژوهشگر عرصه نمایش که با موضوع تئاتر کودک و نوجوان و نیز تکنیک سایکودرام در مدرسه نوشته شده است، از چند منظر اثر قابل تاملی به شمار می‌رود. از سویی نویسنده این اثر فردی است که در کنار فعالیت حرفه‌ای و مستمر در عرصه نمایش، سال‌ها در مقام روزنامه‌نگار و صاحب‌نظر در نشریاتی مانند تربیت، صحنه و نگره از نزدیک درباره آنچه که درباره تئاتر می‌اندیشد و می‌نویسد، بازخورد اجتماعی گرفته است. به عبارت دیگر این کتب و تئوری و نقطه نظرهای نویسنده آن درباره تئاتر کودک و نوجوان در مقاطع تحصیلی دبستان و دبیرستان حاصل صرف تفکر و قلم‌فرسایی نویسنده نبوده، بلکه باید آن را حاصل مراودات دوجانبه ژورنالیستی وی دانست که در گذر سال‌ها تکمیل و برای استفاده عمومی در قالب کتاب مهیا شده است.
از سوی دیگر پوررضائیان یکی از چهره‌های فعال دانشگاهی در حوزه نمایش در سال‌های اخیر بوده است و فعالیت متمادی وی در دانشکده هنر دانشگاه شاهد طی سال‌های اخیر به وی کمک کرده است تا بتواند در مقام یک نظریه‌پرداز و استاد دانشگاه به تدوین اصولی بپردازد که بر پایه آن می‌توان چهارچوب‌های آموزش هنر نمایش را برای کودکان و از پایین‌ترین سطوح تحصیلی آغاز کرد.
نویسنده در مقدمه این اثر اما به تخصص خود در زمینه روانشناسی بالینی نیز اشاره کرده و عنوان داشته از رهگذر این تخصص و البته در کنار توانایی‌های تجربی خود در عرصه نمایش؛ درباره پیامدهای آموزشی، پرورشی و روانشناختی نمایش‌های دبستانی و چند و چون تئاتر کودک با نگاهی روانشناسانه قلم زده است و در کنار آن تلاش کرده است تا سعی برای ارضا نیاز کودک به مساله آزادی را در سه ساحت فکر و بیان و عمل با استفاده از آموزش و درک و اجرای هنر نمایش به صورتی تئوریک مکتوب کند.
نویسنده از همین منظر و در بخش دوم از کتابش به سنین نوجوانی و حضور در دبیرستان نیز به عنوان بزنگاهی برای بروز و ظهور توانمندی‌های فردی و گروهی کودک و ابراز آن با استفاده از هنر نمایش توجه و علاقه نشان داده است و سعی کرده این مساله را تبیین کند که نیاز به دانستن و آزادی‌خواهی و بروز آن در جامعه امری است پیوسته که باید آن را در تمامی گروه‌ها و رده‌های سنی دنبال کرد.
اما بخش پایانی این کتاب را باید یکی از آروزها و ایده‌های همیشگی مولف در استفاده از هنر نمایش به عنوان یک علم میان‌رشته‌‌ای تبیین کرد. پوررضائیان در این بخش از کتاب خود پدیده سایکودراما یا روان‌تماشا را به عنوان یک شیوه درمانی باب شده در قرن ۲۰ معرفی و سعی کرده آن را به عنوان ابزاری برای بیان مسائل و تشریح‌کننده دردهای روحی و تنش‌های مزمن و احساسات باطنی دانش آموزان معرفی کند و با استفاده از حقیقت کتمان و یا عدم بیان این دست مسائل توسط دانش آموزان از هنر تئاتر به عنوان به عنوان راهکاری برای بیان این دردها و کشمکش‌ها بهره بجوید.