منجمان نخستین معتقد بودند زمین باید در مرکزیت جهان باشد و فرض می کردند که خورشید، ماه و ستارگان به دور زمین ساکن می گردند. علاقه آنان که به معنای امروزی کلمه چندان علمی نیز نبود، به طور عمده معطوف بود به مسائل عملی، به رابطه واقعی یا فرضی رویدادهای آسمانی و حوادث زمینی و جستجوی آسمان به خاطر یافتن نشانه هایی از وقایع سعد و نحس. با وجود این کشفهای برجسته ای در این دوران صورت گرفت. گاهشماری با دقت زیادی رشد کرد. دایره البروج -مسیر حرکت ظاهری خورشید از میان آسمان- به دقت تمام تعریف شد. دوره کامل کسوف و خسوف تعیین شد، حتی در قرن دوم پیش از میلاد به حرکت محور زمین پی بردند. دانش نجوم دوران باستان را "بطلمیوس" در قرن دوم میلادی در کتابی به نام "المجسطی" گرد آورد که بیش از چهاده قرن ماخذ اصلی منجمان بود.
فرزان روز
جاناتان لونین
