کارل بارت (۱۰ مهٔ ۱۸۸۶ – ۱۰ دسامبر ۱۹۶۸)کشیش، نویسنده و محقق دینی اهل سوئیس بود که اصلاحات عمده‌ای در پروتستانتیسم و عقاید کالوینیسم به وجود آورد و الهیات دیالکتیک را بنیاد نهاد. او را مهم‌ترین اصلاحگر پروتستان قرن بیستم نام نهاده‌اند. ودکی را نزد پدر و مادرش آنا کاترین گذراند و سپس عازم برن گردید. از سال ۱۹۱۱بمدت ده سال کشیش کالونی شهر سافنویل کانتون آرگاو بود و در سال ۱۹۱۳ ازدواج کرد و صاحب چهار فرزند شد. از سال ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۵ به آلمان رفت و استاد الهیات و کشیش در توبینگن و بن بود. بواسطه مخالفت با سیاست‌های هیتلر و دولتی‌سازی کلیسا توسط رژیم نازی، در سال ۱۹۳۵ آلمان را ترک و به سوئیس بازگشت. فعالیت‌های او بعد از جنگ جهانی دوم بر بازگشت اقتدار کلیسا و برقراری آشتی بین‌المللی استوار بود. او در اعلامیه ۱۹ اکتبر سال ۱۹۴۵ اشتوتگارت که توسط شورای کلیسای انجیلی در آلمان صادر گردید و در آن به کوتاهی کلیسا در تقابل با نازی‌ها اعتراف شده بود، شرکت نمود. بارت در دهه ۵۰ و ۶۰ میلادی استاد الهیات دانشگاه بازل بود و هم‌زمان به فعالیت‌های صلح طلبانه ادامه می‌داد و مخالف رشد نظامی آلمان بود. او در سال ۱۹۶۲ پس از بازنشستگی در سفری به آمریکا در دانشگاه‌های چندین ایالت سخنرانی داشت و در آوریل ۱۹۶۲ تصویر او در روی جلد مجله تایم چاپ گردید.
