چند وقت پیش در روستایی کوچک در ناحیه ای دورافتاده از کامبوج بودم. بسیاری از
مناطق روستایی جهان، سیستم لوله کشی مدرن، اجاق های برقی، تلویزیون های
ماهواره ای و وسایل فنی دیگری از این قبیل دارند. اما این روستا این چیزها را
نداشت. ساکنان روستای ترامونگ چروم (۴) در کلبه هایی تک اتاقه و بدون برق یا آب جاری زندگی می کنند. لامپ های آویزان در کلبه ها از باتری ماشین ها برق می گیرند. غذا را روی آتش در محیط باز می پزند. روستایی ها با کاشت برنج و هندوانه و خیار امرار معاش می کنند. دین آن ها گونه ای تغییریافته از اسلام، به اسم امام سن چم(۵)، است که با اعتقاد به جان داشتن اشیا ترکیب شده است. وقتی کسی نیاز به
درمان دارد روستاییان مراسمی ترتیب می دهند و در آن ارواح نیاکان، میمون ها و
اسب ها را احضار می کنند. روح ها بدن روستایی هایی را که دیوانه وار می رقصند
تسخیر می کنند. غیر از این مواقع، روستایی ها با آرامش تمام زندگی می کنند.
برنامه های درسی دانشگاه های ما هم آن قدر فشرده است که جوان هامان
اصلا فرصت ندارند روی چیزهایی که قرار است یاد بگیرند، تأمل کنند و هضم شان
کنند.
من به گناه خودم اعتراف می کنم. اگر وقت بگذارم و بیست و چهار ساعت یک شبانه
روز خودم را بررسی کنم، نتیجه اش این می شود صبح از لحظه ای که چشم باز می کنم، تا وقتی که شب چراغ ها را خاموش می کنم، مشغول انجام کاری هستم. اولین
کاری که صبح ها می کنم، مرور ایمیل هایم است. هر شکاف نامنتظر زمان را در طول
روز مثل پارگی شلوارم به سرعت رفو می کنم. کاری پیدا می کنم. در واقع احساس می کنم مجبورم کاری پیدا کنم. اگر یک ساعت وقت اضافه داشته باشم، می توانم در لپ تاپم روی مقاله ای یا درس کلاسی کار کنم. اگر چند دقیقه وقت داشته باشم، می توانم
جواب نامه ای را بدهم یا خبری را آنلاین بخوانم. اگر چند ثانیه وقت داشته باشم، می
توانم پیام های تلفنم را چک کنم.
نشر چشمه
آلن لایتمن
کتابستان معرفت
کتاب آمه
