من بین ماه مه 2010 و اوت 2013 تمام "مواد حیاتی" را که در اختیار داشتم جمع آوری کردم. مجوزهای لازم را نخواستم. من از خودم سوال حد، نجابت، حیا را نپرسیدم. آنچه را که می توانستم جمع کردم و دوباره ساختم. همه چیز خیلی سریع و بدون پیش بینی اتفاق افتاد. این داستان مستند در اینجا به صورت دلخواه در قالب یک کتاب، به صورت زمانی و تقریبا خطی بازسازی شده است. هیچ تعلیقی وجود ندارد، در پایان می دانیم که او می میرد و پسرش بسیار بسیار غمگین است. ما همچنین می دانیم که اگر مجبور بودم دوباره این کار را انجام دهم، احتمالا طور دیگری عمل می کردم. من یک پسر غیر قابل ملامت بودم والدین همیشه به این فکر می کنند که آیا آنها والدین خوبی بوده اند یا خیر. اما آیا ما بچه های خوبی بودیم؟ ما بچه های قابل قبولی بودیم؟ ما بچه های المپیک بودیم؟
کتاب پایان خوش
قطره
محمد الخطیب
