آدم ها وقتی می میرند، ناپدید می شوند. صدایشان، زبانشان، نفسشان. گوشت تنشان. در نهایت استخوان هایشان. تمام خاطرات زنده شان محو می شود. این، هم هراس انگیز است و هم طبیعی. با این وجود، برخی افراد از این نابودی مستثنی هستن؛ چون در کتاب هایی که نوشته اند به هستی شان ادامه می دهند.
نکته ای درباره ی کلمات وجود دارد. کلمات اگر در کنترل یک متخصص باشند و با مهارت دستکاری شوند، آدم را به اسارت خود درمی آورند.
تولد، در حقیقت یک آغاز نیست. زندگی های ما در آغاز، به ما تعلق ندارند بلکه فقط ادامه ی داستان شخصی دیگر هستند.
نسل نواندیش
داین سترفیلد
USA Today
Entertainment Weekly