خواجه نصیرالدین طوسی، دانشمند و فیلسوف ایرانی است که در قرن هفتم و هم زمان با حمله ی مغول به ایران می زیسته است. او به خدمت هلاگو درآمد و به وزارت رسید و به امر او رصدخانه ی مراغه را بنا نهاد. از وی آثار متعددی به جای مانده است که می توان به "تجرید الاعتقاد" و "اساس الاقتباس"، "منطق التجرید" و... اشاره کرد. در میان فلاسفه ی مسلمان خواجه نصیرالدین بیش از هر فیلسوف دیگری اهل گفت وگو بوده و این گفت وگوها را نیز در بسیاری از آثار خویش منعکس ساخته است. او با تمام فیلسوفان و دانشمندان بزرگی که در قرن هفتم هـ . می زیسته اند، گفت وگو کرده و گاهی نیز مکاتبه داشته است. زیرا خواجه نصیر به توانایی سخن و تاثیر شگفت انگیز گفت وگو سخت باور داشته و هوشمندانه در این راه گام برداشته است. به عبارت دیگر او با پیراستن علم کلام از جنبه های جدلی و سفسطی نه تنها به شکوفایی و گسترش آن کمک کرد، بلکه زمینه ای را فراهم ساخت که چند حوزه ی فلسفی در آن به منصه ی ظهور و بروز برسد. نویسنده در کتاب حاضر به بحث و بررسی درباره ی خواجه نصیرالدین طوسی و آثار وی پرداخته است. و از آن جایی که پس از بحث و بررسی در آثار متعدد و گوناگون این حکیم بزرگ به این نتیجه رسیده است که قدرت سخن و توانایی گفت وگو از جمله خصلت هایی است که می توان او را با این ویژگی شناسایی کرد، به همین دلیل خواجه را "فیلسوف گفت وگو" نام نهاده است.
کتاب نصیرالدین طوسی فیلسوف گفتگو
هرمس
غلامحسین ابراهیمی دینانی
