کتاب منطقه مصیبت زده شهر

کتاب «منطقه مصیبت زده شهر» اثر جی. جی. بالارد مجموعه‌ای از ده داستان کوتاه است که در سال ۱۹۶۷ منتشر شد. بیشتر این داستان‌ها در فضاهایی ناآشنا، متروک یا آینده‌نگرانه رخ می‌دهند و در آن‌ها نشانه‌هایی از فروپاشی تمدن یا زوال درونی انسان دیده می‌شود. بالارد در این مجموعه به جای تمرکز بر فاجعه به‌عنوان رویدادی بیرونی، آن را به‌عنوان حالتی ذهنی و درونی بررسی می‌کند؛ یعنی وضعیتی که در آن مرز میان واقعیت بیرونی و تجربه‌ی ذهنی شخصیت‌ها از بین می‌رود.
در بسیاری از داستان‌ها، مکان‌ها و موقعیت‌ها جنبه‌ای نمادین دارند. در روایتی شهری بی‌پایان به تصویر کشیده می‌شود که مردم در آن بی‌هدف پرسه می‌زنند، بی‌آنکه مرزی یا پایان راهی وجود داشته باشد. در جایی دیگر یک بازمانده در جزیره‌ای متروک، که زمانی محل آزمایش هسته‌ای بوده، میان ویرانه‌ها با خاطرات و کابوس‌هایش درگیر است که این فضاهای تخریب‌شده بازتاب ذهن شخصیت‌ها هستند.
در برخی داستان‌ها فناوری و جامعه‌ی مدرن محور اصلی است و هر داستان نوعی تجربه‌ی روانی از فروپاشی را ترسیم می‌کند، چه در قالب فاجعه‌ی طبیعی و چه در قالب انزوای انسانی. در مجموع این مجموعه بازتابی از دغدغه‌ی اصلی بالارد درباره‌ی روان انسان در عصر فناوری و تخریب است. او در زبان و ساختار داستان‌ها از لحنی خونسرد و توصیف‌های دقیق استفاده می‌کند تا نوعی بی‌زمانی و سردرگمی ایجاد کند. رمان «منطقه مصیبت‌زده شهر» بیشتر از آنکه درباره‌ی حوادث فاجعه‌آمیز باشد، درباره‌ی تأثیر این حوادث بر آگاهی و درک انسان است؛ درباره‌ی جهانی که در آن بیرون و درون انسان به‌تدریج در هم ادغام می‌شوند.