کتاب در حضور مردها

بله. عشق مادۀ مخدر بود، ضیافت رقصی هذیانی. آدم‌ها را نشئه می‌کرد، طوری‌که ساعتی نگذشته، به نام عشق، هر کاری از دست‌شان ساخته بود. هیچ‌جایی آنقدر دور نبود که نتوان به آن رسید، هیچ شماره تلفنی آنقدر گران نبود که نشود با آن تماس گرفت، هیچ تصمیمی را نمی‌شد سریع‌تر از این گرفت. لارا در ذهنش نقاشی دولته‌ای غول‌آسایی را مجسم کرد که به سبک نقاشی‌های میکل‌آنژ بود. شاید بتوان اسمش را آخرین قضاوت نادرست گذاشت. دو دیوارنگاره روی دو دیوار، روبه‌روی هم: روی یکی، انبوهی از آدم‌ها مشغول همه‌جور دیوانه‌بازی بودند؛ پریدن از صخره‌ها روی تشک‌های پرش المپیک، آماده‌شدن برای قایق‌رانی تک‌نفره در اقیانوس اطلس، یا زانوپیمایی تا سانتیاگو د کومپوستلا، همه به نام عشق. روی دیوار دیگر، همان انبوه آدم‌ها در مخروبه‌های ازدواج‌شان گرفتار شده بودند؛ ولو روی کاناپه‌ها، خروپف‌کنان روبه‌روی تلویزیون، چاق، در لباس‌هایی مثل لباس‌های آدم‌های بی‌عار و مشغول غذاخوردن در سکوت مرگبار یک پیتزافروشی.